Бир одам дўстиникига меҳмонга келибди. Дўстини хотини дастурхон тузаб, овқат олиб кирибди. Меҳмон синчковроқ экан, дўстидан сўрабди:
— Дўстим, бу хотинингни қулоғидаги зиракни қаердан олдинг. Умрим бино бўлиб, бунақасини кўрмаганман.
— Э-э, у зирак эмас. Туғилган кунига совға олай десам, ҳали ойликкача анча бор экан. Кастюмимни тугмасини узиб олиб, қулоғига қадаб қўйганман...
Бирор бир аҳмоқлик қилиб қўйсам, уйланиш учун кредит олаётган йигитлар ҳақида ўйлайман! Анча тинчланаман! Мени аҳмоқлигим уларники олдида ҳеч нарса эмас экан...
— Компьютерим принтерни кўрмаяпти.
— Қанақасига?
— Шунақа деб ёзиб чиқяпти. Принтерни компьютеримни олдига олиб келиб қўйсам ҳам кўрмаяпти.
— Қўлинг билан кўрсатиб кўр-чи...!