Дода латифалар

Ваня Абрамдан пул қарз сўрашга келади.
— Абрам, менга 100 рубль эртагача қарз бериб тур. Эртага 100 рубльни 200 рубль қилиб қайтариб бераман, эвазига болтамни гаров сифатида қолдираман.
Абраам 100 рубль бериб:
— Ваня, лекин сенга раҳмим келди, эртага санга + 100 рубль қилиб қайтариб бериш қийинлик қилмайдими?
— Ҳа, тўғри айтасан Абрам, қийин бўлади, лекин иложим йўқ.
— Ваня, бундай қиламиз, яхшиси сен менга ҳозир ярмини бер (100 рубльни) эртага қолганини берасан, сенга қийин бўлмайди.
Шундай қилишибди.
Ваня уйига бораётиб, ўйлармиш: "100 рубль олдим, ярмини бердим, яна 100 рубль қарз бўлиб қолдим, болтамни гаровга қўйдим, олдимда ҳеч вақоим йўқ, лекин бари тўппа—тўғри!"

Афанди бир кеча шам ёқиб хотини билан гаплашиб ўтирган эди, бирдан шамол туриб, шамни ўчирди. Уй қоп-қоронғи бўлиб қолди.
— Чап тарафингизда гугурт бор, олиб шамни ёқиб юборинг,—деди хотини.
— Ие, қизиқмисан, хотин? Қоронғида чап тарафни қаёқдан билиб бўлади, дейсан!

Бир студент қассобхонага келиб:
— Ока, 500 сўмлик гўшт беринг, - деса
Қассоб:
— "Ана, укам" - деб илинган гўштни кўрсатиб. Бир тишлаб олавер, - дебди.

Қўлида тортча кўтариб олган Вазирани олдига ширинликни жуда ҳам хуш кўрувчи Назира келиб, сўзлади:
— Отинг нима?
— Вазира, сеникичи?
— Назира, кел дугона бўламиз. Тортингни тенг бўламиз...

Бола дадасидан:
— Дада эртак нима ўзи?
— Эртакми, нима десам экан... Масалан эртакда қурбақани топиб олиб, ёнингда бир кеча олиб ётсанг эртасига қарасанг маликага айланган бўлади. Ҳозир эса уйланасан, эртасига қарасанг акси бўлаяпти, - дермиш

— Агар бирор муаммо туғилса, сенда менинг телефон рақамим бор-а?
— Ҳа, бор.
— Ўшани ўчириб ташла!

Эр ишдан келса, хотини оқсоқланиб юрганмиш:
— Ие, хотин оёғингга нима қилди?
— Стулга чиқиб ойна артаётганидим, йиқилиб тушдим.
— Оёқ бутунми, синмадими ишқилиб?
— Сингани йўқ-ку, бир оз оғрияпти.
— Мен сендан стулни оёғини сўраяпман?!

— Ўртоқ адвокат, қўшним мени "семиз аҳмоқ" - деб ҳақорат қилди, нима қилай?
— Парҳез қилинг.

Шогирд устозидан сўради:
— Устоз, сабр нима?
— Паркентскийдан Ҳамид Олимжон томонга юриш - дебди.

Афандининг анжири пишган эди, бир саватга териб Пошшога олиб борди. Аммо қоровуллар уни анжирини тортиб олишди-да, ичкарига олиб кириб кетишди. Афанди дарвоза тагида қолди. Шу вақтда ясовуллар беш-ўнта бандини ҳайдаб келишаётган эди, уларнинг бири йўлда қочиб кетди, унинг ўрнига Афандини ҳам бандиларга қўшиб қоровулларга топширишди.
Афанди қанчалик доду фарёд қилиб ёпишмасин, фойда бермади, уни зиндонга ташладилар.
Кунлар, ойлар ўтса ҳам Афанди ҳамон зиндонда қолди.
Бир куни пошшо зиндонга кириб Афандидан нима сабабдан қамалганини сўраган эди, у бутун воқеани сўзлаб берди. Пошшо уни бўшатишга буюриб, сўради:
— Сенинг анжиринг менга жуда маъқул бўлган эди, тила тилагингни?
— Анжир эвазига шунча мукофот олдимки, бунинг устига яна бирор нарса сўрашга ҳам уяламан. Бир дона ўткир болта ҳадя қилсангиз, шунинг ўзи бас.
— Болтани нима қиласан?
— Боғимдаги анжирларни битта қўймай кесиб ташламоқчиман,— деди у.