Дода латифалар

Бир куни афанди чўлда кетаётса, олдидан сеҳрли кўза чиқибди. Афанди кўзани ишқалабди. Ичидан катта жин чиқиб:
— Амрингизга мунтазирман, - дебди.
— Уйга кетгим келяпти, - дебди афанди.
— Унда кетдик, - дебди жин.
— Тезроқ кетгим келяпти, - деса
— Унақада югурдик, - дермиш жин...

Бир киши дўстининг хотинини жанозасидан хомуш бўлиб уйга келибди. Хотини:
— Ҳа адаси, нимадан бунча хафасиз?, - деб сўрапти.
Эри бўлса:
— Хотин қара, Бахтиёр дўстим иккита хотинини кўмди. Мен эса ҳали бирорта-ям кўмганим йўқ!, - дермиш.

Ўлим тўшагида ётган қария набирасига васият қилибди:
— Набирагинам! Сенга битта катта ферма, учта уй, иккита далаҳовли, бешта дўконни мерос қолдираман.
Набираси шошилиб:
— Қаерда буважон, қаерда?, - деб сўраса,
— Телефонимдаги "МояФерма" ўйинида!, - дермиш қария.

— Кафега борайлик?
— У ёққа мумкин эмас.
— Балиқ овига борамизми?
— Бориш мумкин эмас овга.
— Уйланганингга афсусланяпсанми?
— Афсусланиш мумкин эмас.

Бир афғон йигит хотинининг орқасидан юриб кетаётган экан, уни кўрган бошқа йўловчи шундай дебди:
— Ота-боболаримиз хотиннинг орқасидан эмас, олдидан юришган.
Йигит эса:
— Ота-боболаримиз даврида мина бўлмаган-да, - деган экан.

Ота-оналар мажлисида ўқитувчи шикоят қилибди:
— Ўғлингизни ҳулқи мени анча ташвишга соляпти. Танаффус пайти қизларнинг орқасидан югуришини бир кўрсангиз эди...
Ота:
— Нима қипти? Ахир унинг ёшида ҳамма болалар қизларнинг ортидан югуради, - деса, ўқитувчиси:
— Қўлида катта тош билан югураётганидан ташвишдаман-да, - дермиш.

— Битта йўлланмага бутун оила дам олиши мумкинми?
— Мумкин, агар йўлланма қайнонага берилса.

Винни Пухнинг ҳечам уйлангиси келмасакан. Аммо тўйдан кейинги "асал ойи" унга асло тинчлик бермасмуш...

Бир куни бир киши ёнидаги шеригига:
— Ўртоқ яқинда янгича овқат чиқибди
— Йўғ-е уни номи нима экан?
— Уни номи «Намунча»
— Бу овқатинг қанча тураркан?
— 90 000 минг сўм
— Намунча...
— Ана айтдим-ку!

Афанди кимсасиз чўлда фақат хотини иккаласи яшар эканлар. Тақдир тақозаси билан хотини туғадиган бўлиб қолибди. Кимсасиз чўл, қоронғи тунда, нақд минг чакирим наридан битта доя кампирни топиб келибди.
Доя кампир ҳам Афандининг уйида ўзидан бошқа ҳеч ким бўлмаганлиги сабабли қоронғида чироқни қаратиб турасан, - деб чироқни унга тутказибди.
Афанди чироқни қаратиб турганмиш, доя кампир туғдираётганмиш. Афанди чироқни қаратиб турса, олдин битта калла чиқибди, кейин иккинчиси ва учинчи калла ҳам кўринаётганмиш. Афанди шоша-пиша чироқни "пуф", деб ўчирибди.
Доя кампир ҳайрон бўлиб:
— Афанди, чироқни нимага ўчирдинг, - деб сўрабди.
Афанди норози булиб:
— Э-э-э, онасини эмсин. Чироқ қаратиб турсанг, булар ёруғга қараб чиқавераркан, - дермиш.