Afandi yo‘lda ketayotgan edi. Bir sipohi kelib undan so‘radi:
— Qayerga ketyapsiz?
— Shaharga.
— Ilgari ham shaharda bo‘lganmisiz?
— Ko‘p marta bo‘lganman.
— Qalay, bizning shahar sizga yokdimi?
— Yo‘q, ma’qul bo‘lmadi. Qarovsiz, iflos, qimmatchilik...
— Odamlari qalay?
— Shaharning boylari qupol, firibgar, ochko‘z ekan.
— Shaharning begi to‘g‘risida nimalar bildingiz?
— Shahari shu bo‘lsa, uning begi nima bo‘lar edi! Mol egasiga o‘xshamasa, harom o‘ladi. Bekni xam o‘ta ketgan zolim, maishatparast odam deydilar.
Sipohining quti o‘chdi, mo‘ylablarini burab, ko‘zlarini chaqchaytirdi va dag‘dag‘a bilan dedi:
— Men bu shaxarning begiman!
Afandi darrov so‘rashgani qo‘l cho‘zib:
— Salomatmilar? Yaxshiyam shaharning begi to‘g‘risidagi gaplarga ishonmaganim.— dedi.
Bir ayolni bir bolasi bor ekan. U erga tegibdi. Erini ham bir bolasi bor ekan. Oradan yillar o‘tibdi va ular farzandli bo‘lishibdi. Bir kuni 3 bola urishibdi. Buni ayol ko‘rib, eriga shunday degan ekan:
— Sizniki, Meniki bilan birgalashib Biznikini urishyapti.
Er-xotin televizor ko‘rib o‘tirib, xotiniga eri:
— Leopard rosa tez yuguradi-de, xozir kiyikni yeb qo‘yadi debdi
Shunda xotin eriga qarab:
— Agar kiyik tirik qolsa, ikkinchi xotin olishizga ruxsat beraman, debdi.
Xotin darg‘azab bo‘lib eriga:
— Gapingizning mazmunidan, siz uchun birinchi o‘rinda futbol, ikkinchi o‘rinda men turar ekanman-da!
— Sen hali ulfatlarim, ma’ishat va moshinam borligini butunlay unutib qo‘yibsan...
Ona Hasan-Husanni cho‘miltirayotganda Hasan nuqul kularmish.
Onasi: O‘g‘lim, nega kulyapsan?
Hasan: Men qolib Husanni ikki marta cho‘miltirdiz, — dermish