Bir kuni adabiy jurnal muharririga she’r qo‘lyozmasi yuborildi. She’r «Men nechun tirikman?» deb atalarkan. She’rning o‘zi esa juda uzun va zerikarli ekan. Muallifga juda qisqa javob jo‘natildi: «Siz she’ringizni pochta
orqali yuborganingiz uchun tiriksiz. Agar uni idoramizga o‘zingiz olib kelganingizda, shubhasiz, bu yerdan tirik chiqmasdingiz»
O‘g‘il otasidan so‘rayapti:
— Dada, qadimda erkaklar turmush o‘rtog‘ini to‘ydan keyingina tanishgan ekan-a?
— Hozir ham shunday, to‘ydan keyin kimligini bilasan ularning...
Ikkita yangi boy uchinchi yangi boyni qo‘ltig‘idan ushlab olib ketyapti. Bir yo‘lovchi ularga qarab:
— Nega buni qo‘ltig‘idan yetaklab oldinglar? Mastmikan, ko‘p ichvoribdimi, - desa.
Boylar:
— Yo‘g‘e, buni mashinasi remontda, hecham piyoda yurmagan, yurishni o‘rgatyapmiz, - dermish
Podsho qalandar libosida yo‘lda ketayotgan edi. Afandi bir daraxtning soyasida uxlab yotgan ekan. Podsho uni uyg‘otdi.
— Ha, nima deysan?! Nega mening uyqumni buzding deb do‘q qila boshladi Afandi.
— Birodar, sen yaxshi kishiga o‘xshaysan, bir narsa so‘ramoqchi edim, shuni aytib bergin.
— Xushomaddan Afandi erib ketib, hovridan tushdi:
— Qani, so‘ra-chi, nima demoqchisan?
— Bu mamlakatning podshosi zolimmi, odilmi? Rostini ayt.
— E birodar, nimasini aytasan, u shunday qonxo‘r, zolimki...— deb yomonlab ketuvdi, «qalandar» gapini bo‘ldi:
— Meni taniysanmi?
— Yo‘q.
— Men Podsho bo‘laman.
Afandining badaniga titroq turdi, lekin sir boy bermadi:
— Meni taniysanmi?
— Yo‘q.
— Men shu shaharning jinnilaridan bo‘laman. Har oyda uch kun jinni bo‘laman. Mana bugun jinniligim boshlangan kun.