Doda latifalar

Kafeda ofitsiant mijozga buyurtma qilingan tovuqni qo‘lida ushlab olib kelayotganini ko‘rib jahl bilan:
— Nega ovqatni qo‘lingiz bilan ushlab olgansiz!? - desa, ofitsiant:
— Ikki martta yerga tushib ketdi. Uchinchi martta ham tushirib yubormay degandim... - dermish.

Yoqilg‘i quyish shahobchasiga yengil mashina to‘xtab, ichidan bir olifta ayol tushib, kassaga pulini to‘lab, kelib qarasa, mashinani eshigi qulflanib qolibdi. Kalit esa mashinani ichida qolib ketgan ekan. Shu yerda ishlaydigan yigit ayolni qo‘liga sim berib, oynasini tirqishidan tiqib, eshikni ochishi mumkinligini aytibdi. Bir payt qaytib kelib qarasa, boshqa bir mashina egasi, erkak kishi qotib kulayotganmish. Sababini so‘rasa, haligi erkak:
— Anavi ayol mashinasini oynasidan sim tiqyapti, eshikini ochaman deb, - debdi.
Yigit bo‘lsa:
— Eshigi berkilib qolgan ekan, men aytdim. Shu kulgilimi? - desa, erkak yana kulib:
— Mashinani ichida dugonasi bor ekan, simni qaysi tomonga tiqishni ko‘rsatyapti, - dermish.

So‘nggi qo‘ng‘iroqdan uyga qaytgan bola otasini yoniga kelib debdi:
— Ada omadingiz bor ekan!
— Nimaga unaqa deyapsan o‘g‘lim?
— Kelasi yil menga yangi darsliklar sotib olmaysiz. Meni 6-sinfda qoldirishdi. Yana qayta o‘qiydigan bo‘ldim.

— Dadamga o‘xshab 100 million maosh olishni xohlayman.
— Dadang shuncha maosh oladimi?
— Yo‘q, dadam ham shuni xohlaydi.

Ikkita sinfdosh:
— Chanqadim, suv ichib kelaman.
— Men uchun ham ichib kel.
Birozdan so‘ng:
— Ichib keldim.
— Men uchun ham ichdingmi?
— O‘zim uchun suvni jo‘mrakdan, sen uchun ariqdan ichdim...

Podsho, vazir va Nasriddin Afandi ovga chiqishdi. Yo‘lda podsho ustidagi chakmonini yechib Afandiga berdi. Buni ko‘rgan vazir ham chakmonini yechib Afandiga uzatdi. Podsho Afandiga tegajog‘lik qilib:
— Afandi, ustingizdagi bir eshakning yuki bo‘ldi-mi? - dedi.
Afandi darhol:
— Yo‘q, shohim, ko‘rib turibdilar-ku, ikki eshakning yuki! - deb javob berdi.

Ikkita yigit kinoteatrda kino boshlanishini kutib o‘tirishsa, oldi qatorda bir kal odam o‘tirgan ekan. Bittasi sherigiga:
— Kel, garov o‘ynaymiz! Anavi kalni boshiga urib kelsang ellik ming beraman, - debdi.
Sherigi o‘ylanib turib, rozi bo‘libdi. Sekin kalni oldiga borib boshiga bir urib:
— Salom Ahmad! Qayerlarda yuribsan?, - desa, kalni jahli chiqib:
— Men Ahmad emasman! Adashtirib yubordingiz, - debdi.
— Kyechirasiz, huddi Ahmadga o‘xshar ekansiz, - deb joyiga borib o‘tiribdi. Birozdan so‘ng haligi sherigi:
— Yana borib boshiga ursang, yuz ming beraman, - debdi. Sherigi yana borib kalni boshiga bir urib:
— Salom Ahmad! Sochimni oldirsam, tanimaydi deb o‘ylayapsanmi?, - debdi. Kalni yana jahli chiqib:
— Akajon, men Ahmad emasman, - deb boshqa joyga borib o‘tiribdi. Yana biroz vaqt o‘tgach haligi yigit:
— Yana borib boshiga ursang ikki yuz ming beraman, - debdi. Sherigi kalni oldiga borib boshiga bir urib:
— Salom Ahmad! Bu yerdamiding? Boyadan beri narigi yoqda bir bolani senga o‘xshatib yuboribman, - dermish.

Shogird ustozidan so‘rabdi:
— Ustoz bizning futbolchilar hujumda yaxshi o‘ynaydimi yo himoyada?
Ustoz javob berib:
— Eh bo‘tam bizning futbolchilar to‘yda zo‘r o‘ynaydi, to‘yda debdi ustoz.

— Ozgina sabr qilinglar! Uyingiz isib qoladi.
— Iye, gaz keladimi?
— Yo‘q, bahor keladi.

Bir kun ustoz Sevaradan so‘radi:
— Vatan nima?
— Vatan bu mening onam...
— O‘tir yaxshi. Shahzoda tur! Vatan nima?
— Vatan Sevaraning onasi.