Дода латифалар

Онаси қўлида кичкина болакайни кўтариб кетаётса, ҳалиги бола ҳадеб ўтган-кетганларга, — Жўна, йўқол, бор кет! - деб бақиравераркан.
Бир киши:
— Ҳой бола, ўзи кичкина бўлсанг, юришни ҳам билмасанг... Намунча ёмон сўзларни гапираверасан?! Бас қил! - дебди.
Болакай:
— Сиз-чи, юришни биласизми? - деса, киши:
— Ҳа, биламан, - дебди.
— Унақада жўна, йўқол, бор кет! - дермиш яна болакай...

Иккита мардикор бойни уйини краска қилишаётса, бойни қўшниси чиқиб:
— Краскани менга сотинглар - дебди. Мардикорлар бойни отини лабига краскадан суртишибди-да, краскани сотиб юборишибди. Бой келса иш тўхтаган. Мардикорлар дам олиб ўтиришибди. Бой ҳайрон бўлиб:
— Нимага ишламасдан ўтирибсизлар? - деб сўраса, мардикорлар отни кўрсатиб:
— Краскани отингиз ичиб қўйди - дейишибди. Бой отига қараса, лаби краска. Шартта чўнтагидан тўппончасини чиқариб, отини отмоқчи бўлибди.
Мардикорлар бойни тўхтатиб:
— Тўхтанг, ахир от краскадан қиммат-ку! - дейишса, бой:
— Сенлар аралашма! Ўтган йили бу лаънати икки тонна цементни ҳам еб қўйган эди, - дермиш.

Бир бемор шифокорга келиб:
— Ёрдам беринг. Мени қулоғим оғрияпти. Нариги хонадаги врачлар қулоғингизни кесамиз дейишяпти...
Шифокор:
— Тавба, нега ундай дейишади. Қўрқитиб юборишибди-ку сизни!!! Мен сизга бир дори бераман. Уч кун ичасиз.
Бемор:
— Кейин кесишмайдими қулоғимни?
Шифокор:
— Йўқ. Қулоқларингиз ўзи узилиб тушади...

Қари онахон оёқ оғриғидан врачга шикоят қилиб келибди. Врач:
— Ёшингиз саксондан ошган бўлса, оғрийди-да оёғингиз...! - деса, онахон жаҳли чиқиб:
— Чап оёғим ҳам саксондан ошган-ку, нега униси оғримайди, ҳадеб ўнг оёғим оғрийверади?! - дермиш.

Ҳалокатга учраган самолёт ерга қуламоқда. Самолёт ичидаги бир аёл эркакка қараб:
— Охирги мартта ўзимни аёл эканимни ҳис қилишга ёрдам беринг!
Эркак кўйлагини ечиб, аёлга:
— Мана, ювиб, дазмоллаб бер!!! - дермиш.

Қиз севган йигитига:
— Жон, знаешь? Дунёда такие вещи бор, лучше уларни билмаган яхши, - дебди.
Йигит:
— Бунга ўзбек тили грамматикаси ҳам кирса керак?! - дермиш.

Генерал бир гуруҳ прапоршикнинг зеҳнини синовдан ўтказмоқда:
— Остонада бир жуфт қоп-қора, ялтироқ буюм ётибди. Нима у?
Сукунат.
— Эҳ галварслар! Бир жуфт ботинка! Энди қийинроқ савол бераман: эшик яқинида тўртта қоп-қора, ялтироқ буюм ётибди. Нима у?
Яна сукунат.
— Эҳ сен, каллаварамлар! Ахир бу икки жуфт ботинка-ку. Хўп, майли, янада қийинроқ савол бераман: ботқоқда яшайди, ранги яшил, вақирлагани-вақирлаган.
Ниҳоят прапоршиклардан бири қўл кўтариб:
— Уч жуфт ботинка, ўртоқ генерал, - дермиш.

Аёлга врач:
— Сизда ортиқча вазн бор! - деса, аёл:
— Ортиқча эмас, заҳирадагиси! - дермиш.

Ишга кириш олдидан суҳбат:
— Ижобий хислатларингиз?
— Қатъиятлилик!
— Майли бораверинг. Ўзимиз сиз билан боғланамиз!
— Раҳмат. Шу ерда кутиб тураман...

Эрталабки тиғиз пайт. Тошкент автобуслари йўловчилар билан тўла!
— Акром ака, тўхтаб туринг! Одам кеватти! - бақирибди автобус чиптачиси ҳайдовчига, узоқдан югуриб келаётган йўловчини кўриб.
Бир-икки сония ҳам ўтмай:
— Акром ака, ҳайданг, кетдик. Проездной экан...!