Дода латифалар

Келин:
— Тўйдан кейин, мен сизга ҳалигача ҳеч ким мендан бўса олмаган жойни кўрсатаман.
Куёв:
— Қаерда экан у жой?
Келин:
— Бу Гаваи оролларида!

Пули кўплар қўлларидаги айфонларида кўчадан покемонларни қидириб юришади. Кўчадаги безорилар эса айфонлиларни "овлаб" юришади. Милиция эса безориларни ушлашади. Мана шунақа банд аҳоли ҳукуматни умуман безовта қилмаяпти.

Икки талаба турмуш қурибди. Тўйда келин ҳеч нарса емай ўтирса, бир меҳмон сўрабди:
— Нега бу келин ҳеч нарса емайди-ям, ичмайди-ям?
Ўтирганлардан бири:
— Чунки у пул қўшмади-да!

— Азизим, менга узук олиб беринг.
— Узукка пулим йўқ!
— Ундай бўлса, кўйлак оберинг.
— Кўйлакка ҳам йўқ пул...
— Оғзимни ёпиш учун ҳеч бўлмаса сақич олиб берарсиз?!

— Тушимда бўйдоқ эмишман, сени қўлингни сўрабман.
— Намунча хурсандсиз?
— Сен рад жавобини берибсан.

Котиба бошлиғига деди:
— Хотинингиз телефонда илтимос қиляпти.
— Илтимос қиляпти? Унда бу менинг хотиним эмас!

— Шанба куни тўйга боришим керак. Лекин ҳечам боргим келмаяпти.
— Ундай бўлса борма.
— Бормасам бўлмайди-да, куёв ўзимман!

— Айбланувчи Қодиров! Сиз солиқларни тўлашдан айнан прокурор гапириб берган усуллар билан қочганмисиз?
— Йўқ. Лекин прокурор айтиб берган усулларни ҳам кўриб чиқиш керак, албатта.

Афанди янги уй қурдириш ниятида чиройли, баланд уйларга қараб юрган экан. Бир куни олдидан жудаям ҳашаматли уй чикибди. Бу уй афандига ёқиб, уйни қурган устани топмоқчи бўлиб турса, битта рус йигит ўтиб қолибди.
— Бу уйни ким қурганини билмайсанми?, - деса,
— Я незнаю, - дебди йигит.
Афанди эса бу "Я незнаю" деганлари устани исми деб ўйлабди. Уни қидириб кетаётса, олдидан яна битта чиройли уй чиқибди. Бу уй олдингисидан ҳам чиройли экан. Бу уйни қурган устага уйимни қурдираман, деган ҳаёлда турса, олдидан рус аёл чиқибди.
— Бу уйни ким қурганини билмайсизми?, - дебди афанди.
Аёл эса:
— Я незнаю, - деб жавоб қайтарибди.
— "Я незнаю" дегани ўйлаганимданам зўр экан. Бу устанинг уйини албатта топаман, - деб кетаверибди.
Бир пайт олдидан қабр чиқибди. Қабрнинг ёнгинасидан ўтиб кетаётган рус чолдан:
— Бу кимнинг қабри?, - сўрабди афанди.
Чол эса:
— Я незнаю, - дебди.
Афанди чолнинг жавобини эшитиб:
— Кеч қолибман-да, - деган экан.

Бир куни афанди мардикор бозорига бориб қараса, одамлар фақат кучли, бақувват йигитларни ишга олаётган экан. Афанди нима қилишини билмай, ҳийла ишлатмоқчи бўлибди. Ҳамма мардикорларни йиғиб:
— Ҳаммангизни ҳозир ишга олиб кетишади, ҳов анави ерга бориб туринглар, машина келса кетасизлар, - деб алдабди.
Бир паста мардикор бозор бўшаб қолган экан, зум ўтмай афандини бир одам келиб ишлашга олиб кетган экан.