Кунлардан бир кун машҳур италян қўшиқчиси Энрико Карузо ижодининг илк даврида кичик бир шаҳар саҳнасида концерт бераётганди. Шу пайт томошабинлардан бири унга қарата карам бошини отиб юборади. Қўшиқчи ўзини йўқотмай шундай жавоб қилади:
— Айрим томошабинлар менинг ижроимдан таъсирланиб калласини йўқотиб қўйишди.
Уч оғайни алкаш ичмоқчи бўлиб, зўрға бир бутилка ароққа пул йиғибди. Энди ичамиз деганда, қарашса - газаги йўқ эмиш.
Шунда биттаси чўнтагини ковлаб-ковлаб, бир кичкина чеснок донасини топибди. "Мана закуска ичиб, ҳидлаб қўямиз", деб ўзи биринчи ичиб ҳидлаб чеснокни иккинчи шеригига берибди. У эса ароқ ичибди-да, чеснокни еб қўйибди.
Шунда учинчи шериги унга қараб:
— Нима сан aҳмoқ, фақат овқат егани келганмисан? - дермиш.