Дода латифалар

Тўйдан бир ой ўтгач, куёв онасига дебди:
— Ойижон, раҳмат сизга. Шу келинни менга сиз танлаб берганингиз учун!
Онаси ҳайрон бўлиб:
— Нега унақа деяпсан ўғлим? - деса, куёв:
— Агар шу қизни ўзим топганимда бир умр ўзимни кечира олмаган бўлар эдим, - дермиш.

Дунёда хумдек-хумдек, қовоқдай-қовоқдай, бирор марта ишлатилмаган – “свежий-свежий” каллалар жуда кўп. Ҳали кўрасиз, бу каллалар бирдан ишлаб кетса, бутун дунёда инсонларга хизмат қиладиган кашфиётлар бўлиб, халқ манфаатига хизмат қила бошлайди.

Ҳозирги замон ёшлари тилидан:
"Ўғил отасини олдига келиб, секингина деди:
— Ада, бувамга айтинг, менга қиз топавермасинлар. Ахир ўз севган қизим бор.

— Доктор, нима дардга чалинибман-ки, мени даволай олмасангиз?!
— "Пулсизлик" касаллиги билан оғрияпсиз, бемор!

Бир отахон нуқул машинаси сочилиб кетган ҳолда устага олиб келаверар экан. Охири устани аччиғи чиқиб:
— Ота машинани жуда яхши ҳайдаб кетасиз-ку!? Нимага нуқул бузилиб қолаверади? Юринг-чи, - деб уста отахонни машинасига ўтирибди.
Машина юра бошлабди.
— Биринчи скорстда 20 га чиқамиз, иккинчи скорстда 50 га, учинчи скорстда 80 га, тўртинчи скорстда 120 га, бешинчи скорстда 170 га чиқиб, янада тезроқ юриш учун "ракета" деган R га, - деб урган экан отахон.

Кичкинтой Абдураимнинг онаси, ҳар доим жинси шим кийиб юрар экан. Бир куни тўйга бориш учун кўйлак кийса, кичкинтой Абдурайим:
— Вой ойи, сиз аёлмисиз? - дермиш.

Терговчи гувоҳни сўроқ қилмоқда:
— Сиз жабрланувчи Ҳамидни дўппослашаётганини кўра туриб, ёрдам бермай, индамай ўтиб кетгансиз...
— Нима қилай? Ахир ўзлари менсиз ҳам жуда яхши уддалашаётганди-да...!

— Яхши қиз, сизни суратга олсам майлими?
— Нега керак сизга???
— Телефонимни экранига қўймоқчиман, болаларим унга тегмасликлари учун...

Ҳамшира беморга маслаҳат беряпти:
— Агар шифокорга атаганингиз бўлса операциягача беринг! Акс ҳолда кейин кеч бўлиши мумкин...

Агар интернет тезлигига ҳам педаль ўрнатилганда эди, инсонлар камроқ семизлик касаллигига учрар эдилар.