Дода латифалар

Афандини ўғли мактабга борибди. Ўқитувчиси унга савол берибди:
— Биров сенга олма берса нима унга дейсан?
— Олма ювилганми дейман, устоз, - жавоб берибди бола.

— Дўстим, ресторанда бепул овқатланиш йўлини топдим!
— Қандай йўл экан?
— Ҳашаматли бирор рестораннинг ёпилишига озгина вақт қолганида кирамиз. Истаганимизча таом буюртма бериб, овқатлана бошлаймиз. Иш вақти тугаб, официантлар бирин-кетин уйга кета бошлашади. Охирги қолган официант биздан пулни сўраса, биз уни шериги пулни олганини айтамиз.
— Зўр-ку, қойил. кетдик.
Ресторанда официант:
— Кеч бўлиб қолди. Ресторан ёпилади. Марҳамат қилиб ҳисоб-китоб қилсангиз...
— Ие, биз бошқа официантга пулини аллақачон тўлаб бўлганмиз. Қайтимини берасизларми, йўқми?

Тасодифан танишган иккита одам гаров ўйнабди. Биринчиси:
— Ҳозир мен ўнг кўзимни тишлайман, сен менга эллик минг берасан, - дебди.
— Кўзингни-я?, Тишлай олмайсан, - дебди иккинчи одам.
У одамни кўзи протез экан, шартта кўзини олибди-да, тишлабди.
Шериги эллик минг беришга мажбур бўлибди.
— Энди иккинчи кўзимни ҳам тишлайман, - дебди ҳалиги одам.
— Тишлай олмайсан! Иккала кўз ҳам протез бўлиши мумкин эмас, - деса,
— Мени тишларим протез, - деб тишини жойидан олиб, яна эллик минглик бўлиб олган экан.

Стоматолог беморни кўрикдан ўтказа туриб:
— Тишингизда катта ковак бор, катта ковак бор, катта ковак бор...
Бемор ҳайратланиб:
— Докор, нега бу сўзни уч мартта такрорладингиз?
— Мен бир мартта айтдим. Қолганлари ковакдан чиқаётган акс-садо бўлса керак.

Учта йигит жанозага борибди. "Фотиҳа ўқинг" деган маънода, — Ўқийсизми?, - дейишса
Домла:
— Ишлайман, - дебди.

Мактабнинг биринчи синфга келган ўқувчиларга ўқитувчиси тушунтирибди:
— Азиз болажонлар! Мактабда тўполон қилиш, баланд овозда гаплашиш, одобсизлик қилиш мумкин эмас. Агар бирор нима сўрамоқчи бўлсангиз, қўлингизни кўтариб мурожат қилинглар.
Шу заҳоти болалардан бири қўлини кўтарибди.
Ўқитувчиси:
— Нимани сўрамоқчисан Алишер?, - дебди таажжубланиб.
— Ҳеч нимани. Шунчаки, тушунтираётган тизимингиз қанчалик аниқ ишлашини текшириб кўряпман.

Урушга борган отахондан интервью олишмоқчи бўлиб, урушда кўрган воқеалардан бирор нарса гапириб беришини сўрашибди.
— Шу болам, бир куни шерикларимни тополмай, адашиб қолдим. Ўрмонда кетаётсам, қаршимдан учта немис душманлари чиқиб қолди. Шартта чўнтагимдан пичоқни олдим-да, бизни юртларга бошлаб келган оёқларини, қурол ушлаган қўлларини кесиб ташладим. Шу келишларига йўлбошчи бўлган кўзларини ўйиб олдим.
Журналист ҳайратланиб:
— Ота, шунча қийнагандан кўра шартта ўлдириб қўявермайсизми?, - деган эди, чол бамайлиҳотир:
— Ҳа болам, ўлдирардим-у, мандан олдин кимдир ўлдириб бўлган экан-да, - дермиш.

Йигит дўстига:
— Икки минг пул қарз бериб тур!
Дўсти чўнтагини кавлаб:
— Фақат бир ярим минг пулим бор.
— Майли беравер! Беш юз қарз бўласан шунда...

Хасис эр хотинига деди:
— Хотин, биласанми?, газетада ёзишича, бир мартта юракдан кулиш, тўртта тухумнинг қувватини бераркан. Ҳар куни қозон осавермай, болаларни кулдириб ҳам туриш керак!

Бир қиз дугонасига маслаҳат бермоқда:
— Агар севган йигитинг сени рашк қилишини хоҳласанг, унга мана бунақа смс хабар ёзиб юбор!:
"Жоним, яқинда тўйим бўлади. ...вой узр, сизга кетиб қолибди".