Дода латифалар

Маст ҳолда уйга келган эрини кўриб, хотинини жаҳли чиқибди:
— Яна ичиб келдингизми? Ичган жойингизга боринг!
Эр ўзида йўқ хурсанд, телефонини олиб кимгадир қўнғироқ қилиб дебди:
— Оғайни шошмай туринглар! Мен ҳам бораман! Рухсат олдим!

Бир куни иккита қурт гаплашиб ўтиришса, бири ҳадеб қимирлайверибди.
Шунда ёнидагиси унга қараб:
— Нега ҳадеб типирчилайсан!? Ичингда қуртинг борми? - деган экан.

Бир ишхонада бошлиқ латифа айтиб ишчиларини кулдираётган экан. Ҳамма тиззага уриб кулармиш. Бир одам ҳеч кулмай, жим тураверибди. Ундан:
— Нега кулмаяпсан, - деб сўрашса:
— Мен бу ерда ишламайман, - деб жавоб берибди.

Чукчанинг будильникли соати бузилиб қолибди. Устахонага олиб келиб кўрсатибди. Уста ҳам чукча экан. У соатнинг ичини очса, суварак ўлиб ётганини кўрибди-да, соатни қайтадан ёпибди-да, эгасига узатиб дебди:
— Бу соат энди ҳеч қачон юрмайди.
— Нега? – сўрабди эгаси.
— Механиги қазо қилибди, - дебди соатсоз.

Кампир бўғирсоқни юмалаб кетаверишидан чарчаб, уни учбурчак қилиб ясаб кўрибди...

Бир киши ярим кечаси қоронғу кўчадан кетаётган экан, йўлидан безорилар чиқиб дебди:
— Қўлингдаги тилла соатни еч!
Ҳалиги киши:
— Вой дод! Ёрдам беринглар!!! - деб бақира бошласа, йўлтўсарлар:
— Ие, ҳали сени тилла тишинг ҳам борми?! - деган экан.

Бир киши Россияга кетмоқчи бўлиб йўлга отланибди-да, ўғлини ёнига чақириб дебди:
— Мен ишлаш учун узоқларга кетяпман. Онангга қараб юр. Агар бегона эркак билан гаплашса, ҳовли этагига қурган янги иморатдан битта ғишт олиб қўясан. Қайтгач, шу иморатга қараб ўзим билиб оламан.
Орадан бир йил ўтиб, ҳалиги киши уйига қайтса, ўғли йўқ эмиш.
— Ўғлимиз қани? - деб сўрабди хотинидан.
— Жиннихонада ётибди. Янги қурган иморатни йиқитавериб, жонга тегиб кетди, - дермиш хотини.

Эр-хотин заргарлик дўкони ёнидан ўта туриб:
— Адаси, уят эмасми, нуқул битта зиракни тақиб юрибман, - дебди хотини.
— Пайпоғимни кўрсатайми хотин?! - дермиш эри.

Афанди уйида ўтириб хаёлан қўй гўшти солиб пиширилган шўрва ичишни орзу қилиб ўтирарди. Қўшнисининг ўғли коса кўтариб чиқиб қолди ва деди:
— Амаки, агар шўрва қиладиган бўлсангиз, ойимгаям бир коса бераркансиз. Мазалари йўқ.
Шунда Афанди ўзича ғудраниб қўйди:
— Тавба, бу уйда орзу қилиб ҳам бўлмайди-я! Дарров қўшнилар эшитади.

Афанди эшакни устига ўтириб олиб, битта қопда туз юклаб кетаётса, йўлда учраган одамлар:
— Эшакни қийнаб қўйибсиз-ку! Ўзингиз ўтириб олибсиз. Қопда тузни ҳам ортиб олибсиз! - дейишса, афанди шартта эшакдан тушиб, қопдаги тузни елкасига ортиб, эшакни устига ўтирибди-да:
— Ана, энди бўлдими?! - деб йўлида давом этган экан.