Дода латифалар

Бир ўғри ҳилват кўчада юриб кетаётса, орқасидан кимдир "Тўхта!" дебди.
Орқасига секин ўгирилиб қараса азроил турган экан.
— Қўрқитвардинг! Мен милициямикин дебман, - дермиш ўғри.

Қари қассобнинг икки ўғли бор экан. Қаерда уруш-жанжал, қаерда ўғирлик, безорилик бўлса ака-укаларни қўли бўлар экан.
Ҳар қанча уринса ҳам, ўғилларини тарбия қилолмаган отаси қишлоқ қозисига мурожаат қилибди. Қози уларни чақириб келишни буюрибди. Ота икки ўғлини олиб қози ҳузурига келибди.
Қози катта ўғилни чақириб "Уят қани?", - деб сўрабди. Ака жим тураверибди. Қози: "Сенга уят қаёқда деябман", - дебди. Яна жим тураверибди.
Жаҳли чиққан имом "Ҳой бола, уят қани деябман" деб бақирибди.
Шунда ака-ука туриб қочишибди.
Укаси:
— Ака нима бўлди, нега қочдик? - деб сўраса.
Акаси:
— Ука, қоч, қозининг уятини кесиб кетишибди, биздан кўряпти, - деган экан.

Бир иримчи киши йўлда кетаётган экан, олдидан қора мушук ўтиб қолибди.
Шошилиб орқасига етти қадам юрган экан, машина уриб кетибди.

— Доктор, ёшим 80дан ошган бўлса-да,ҳалиям қизларнинг орқасидан югуриб юраман.
— Э,зўр-ку!
— Лекин нимага югураётганимни эслолмаяпман-да!

Дангаса, ишёқмас ўғлига отаси савол берди:
— Ўғлим, катта бўлсанг ким бўласан?
— Қорбобо бўламан дада, - жавоб берибди ўғли.
— Ие, нима учун қорбобо? - ажабланиб сўрабди отаси.
Ўғил жавоб қайтарибди:
— Агар қорбобо бўлсам, бир йилда бир кунгина ишлайман...

Бир аёл газетага эълон берибди:
— Ичмайдиган, чекмайдиган одамга турмушга чиқаман. 5 хонали уйим, далаҳовлим, 2 та машинам бор.
Эълондан кўп ўтмасдан, бир маст киши қўлида сигарет аёлни эшигини тақиллатибди:
— Кечирасиз, газетадаги эълон бўйича келгандим.
Аёл:
— Ие, мен газетага ичмайдиган,чекмайдиган одам керак деб эълон бергандим.
— Тўғри, шунчаки мендан умид қилманг! Шуни айтиб қўйишга келгандим.

Ойлик маош бу - пора олишни билмайдиганлар учун берилган жазодир!

Бир куни иккита градусник учрашиб қолибди.
Биринчиси:
— Истимам борга ўхшайди!? - деса, иккинчиси:
— Ҳа йўғ-е! Бир силкиниб юборгин...! - дермиш.

Бир куни врачлар руҳий касаллар шифохонасига бориб, беморларни соғайганини текшириш учун ҳаммасига иншо ёздиришиб кўришибди. Ҳамма жиннилар тушунарсиз ёзибди. Лекин биттасини иншосини бошида:
"Мен Варшавага отда бориш учун йўлга чиқдим" деб ёзилган экан. Врачлар иншонинг охирги варағини очишса "Мен Варшавада отдан тушдим" деб ёзилган экан. Шунда врачлар қизиқиб ўрта варақларни очиб ўқишса, "Тарақа-туруқ, тарақа-туруқ" деб ёзилган экан.

Бир аёл бозордан янги тўти сотиб олиб, уйга келгач, қафасни ёнига борибди-да:
— Хўш, ранг-баранг маҳлуқ, гапиришни биласанми? - деса, тўтиқуш бирдан тилга кириб:
— Ўзинг-чи, алвасти! Уча оласанми? - дермиш.