Дода латифалар

Ўрмонда овчилар ўра кавлаб кетишган экан. Ўрага бўри, тулки ва чўчқа тушиб қолибди.
Тулки чўчқага қараб, ичида дебди: “Гўшт бор. Қорин тўйдирсам бўлади. Бир неча кун яшайман”.
Бўри тулки ва чўчқага қараб ичида дебди: “Гўшт бор, суҳбатдош бор. Мазза қилиб яшасам бўлади.”
Чўчқа иккаласига қараб:
— Зерикиб қоласизлар. Қўйшиқ куйлаб берсам бўладими? – дебди.
Бўри ва тулки:
— Яхши бўларди, - дейишибди.
Чўчқа овози борича бақириб қўшиқ айта бошлабди. Бир зумда овчилар етиб келишибди.
Бўри ва тулкини ўлдиришга шайланиб туришса, бўри ичида ўзига-ўзи дермиш:
“Қорин тўйдириб, гаплашиб ётаверсам бўлмасмиди. Ўйин-кулгига бало бормиди...!”

— Доктор, бетоб бўлиб қолдим. Нима қилай?
— Тезроқ тузалинг!
— Раҳмат доктор!

— Раҳбарингиз яхшими?
— Жуда яхши.
— Ростанми?
— Ростан! Ёмонласанг, дарров бўшайсан.

— Тўйдан аввал бир кунда мени беш дақиқа кўрсангиз ҳам жуда бахтли эдингиз, - дебди хотин эрига.
— Ҳозир ҳам бахтли бўлардим, - дебди эри.

— Бошлиғингни кайфияти яхши эканини қаердан билдинг?
— Маошимни оширишни сўрасам, роса кулди-ку!

Йигит Бўзсув қирғоғида ўтирса, сувдан бир қурбақа чиқиб қолибди-ю, тилга кирибди:
— Мени ўпсанг, гўзал маликага айланаман...
Буни кўрган йигит қурбақани олиб чўнтагига солаётганмиш:
— Нима қиляпсан? Мен гўзал маликаман, - деса, йигит:
— Гўзал маликалар тиқилиб ётибди. Гапирадиган қурбақа ҳали бирорта блогерда йўқ. Сен менга шундайлигинча кераклироқсан! - деган экан.

Қамоқхонада бир маҳбус иккинчисидан сўраяпти:
— Сен ўзи бу ерга қандан қилиб келиб қолгансан?
— Аксирганим учун келиб қолдим.
— Сени коронавирус бўлган деб ўйлашдими?
— Йўқ. Ўғриликка тушганимда аксириб, қоровулни ўйғотиб юборганман.

— Дўстим, мен бу йил албатта институтга кираман!
— Нега бунча аниқ гапиряпсан?
— Тоза ҳавода мия яхши ишлайди дейишади-ку!