Бир кишининг касби дурадгор экан. Хотини уйда йўқлигида болаларига эртак айтиб бермоқчи бўлибди.
— Ўтган замонда бир мамлакат шаҳзодаси бошқа подшоҳликнинг маликасини севиб қолибди.
Маликага хат ёзиб, кабутардан жўнатибди. Уч кеча-ю, уч кундуз ухламасдан, маликадан хат кутибди. Ваниҳоят, кабутар учиб келибди.
— Кейин нима бўпти ада? – сўрабди қизи.
— Қараса, оёғига хат боғланган. Малика жавоб ёзибди, деб ўйлаб, шошиб-пишиб хатни очиб қараса...
— Нима ёзилган экан хатда? – яна қизиқиб сўрабди қизи.
— У ерда “Қилич ва қалқонларга буюртма оламиз. Арзон нархларда”, - деган реклама турганмиш.
Беморга врач дори ёзиб берибди-да, дебди:
— Бу дориларни бир ой ичасиз. Ўттиз кундан кейин ичиб бўлгач яна кўришамиз.
Бемор уйга боргач:
— Тўхта! Бу ой 31 кун-ку ахир!!! - дермиш боши қотиб!
— Лапашанг билан овсарни фарқи нима?
— Лапашанг "бир ишни қандай бажарсам экан?" деб ўйлавериб ўйига етолмайди.
Овсар эса ўзи қилиб қўйган ишни "бу ишни ким қилди экан?" деб ўйига етолмайди.