Дода латифалар

Икки таниш автобус бекатида учрашиб қолишибди.
— Ў, сени анчадан бери кўрмагандим! Уйландингни?
— Йўқ.
— Ие, нимани кутаяпсан?
— Автобусни.

Футбол вақтида бир футболчи cудяга ҳадеб паc узатавеpибди. Мураббийни жаҳли чиқиб:
— Нега унақа қилвоccан? - деcа
— Ўзингиз айтдизку cудья ўзимиздан, қўрқмай ўйнайвеp, - деpмиш футболист.

Афанди бир ўртоги билан ётар эди, ўртоғи уйғониб Афандидан сўради:
— Афанди, уйғоқмисиз?
— Ҳа, нима қилди?,
— Сиздан бир оз пул сўрамоқчи эдим.
— Ундай бўлса мен ухлаяпман,— деди Афанди.

Бир куни 2 та дугона паркда кетишаётган экан, бир қитмир бола келиб, қизлардан:
— Исмийла нима? - деб сўрабди.
Қизлардан бири иккинчисига қараб:
— Исмингни этма, Зилола, - дебди
— Ҳоп, Ҳилола, - дебди.

Бир аёл ҳикоя қилибди:
— Кеча эрим яна ичиб, жуда кеч келди. Индамай ётавердим. 10 минут шитир-шитир қилди.
Охири чидолмай гапирворди: "Ҳеч бўлмаса жавраб қўйсанг-чи, ётоқхона эшигини тополмаяпман!".

Бир куни Афанди уч-тўртта ўртоғини уйига бошлаб келди. Хотинига кириб: «Бир қулинг ўргилсин палов қилгин» деди.
— Вой, қизиқмисиз? Ахир уйимизда на гуруч бор, на гўшт, на ёғ бор. Нима бор, нима йўқлигини суруштирмай-нетмай, меҳмон бошлаб келаверасизми?!
— Хўп-хўп хотин, сал ўпкангни босиб ол. Ҳеч бўлмаса, дастурхонга бўш лаганни олиб чиқиб қўйгин, ўзим гапнинг кифтини келтираман.
Хотини ҳам эри айтгандай қилиб, бўш лаганни дастурхонга олиб чиқиб қўйди.
— Оғайнилар,— деди Афанди,— Агар уйимизда гуруч, ёғ, гўшт бўлганида эди, ҳозир шу бўш лаганда буғи чиқиб турган палов бўларди...

Мен уйқуни севаман, у ҳам мени севади.
Лекин бизни муносабатимизга ота-онам қарши!

Катта компания директори ўз ўринбосарига гап уқтирмоқда:
— Сизни табриклашим мумкин. Бундан олти ой илгари оддий ходим сифатида иш бошлагандингиз. Бир ой ўтиб бўлим бошлиғи бўлдингиз.
— Тўғри.
— Икки ой ўтиб, омбор бошлиғи бўлдингиз.
— Бунисиям тўғри.
— Ҳозир эса, кўз тегмасин, бош директор ўринбосари лавозимида ишлаяпсиз. Бунинг учун нима дейиш керак?
— Раҳмат, дада!

Сузишни билмайдиган балиқ, учиш, юриш ва ёзишни ўрганибди..

Пошшо Афандидан ғазабланиб, «Иккинчи юзингни кўрмайин!» деди-да, уни саройдан ҳайдаб чиқарди.
Кунларнинг бирида у кўчага чиққан эди, одамларнинг кўча супуриб, сув сепиб, йўлнинг икки томонига тизилишиб турганларини кўрди.
— Нима гап? — ажабланиб сўради у.
— Пошшо ўтади,— кимдир жавоб берди.
Афанди одамлар қаторида турган эди, пошшо келиб қолди. У дарҳол пошшога орқасини қилиб турди. Пошшо ғазабланиб қичқирди:
— Қандай одамсан, нимага тескари турибсан!
— Иккинчи бетингни кўрмайин деган эдингиз, шоҳим бетимни кўрмаса, кетимни кўрсин деб турибман,— жавоб берди Афанди.