Шаҳар ҳокими овқатдан бошқа нарсани сира ўйламас эди. Бир куни у шаҳарнинг кўзга кўринган одамларини чақириб, улардан билган овқатларининг номини ёзиб беришини талаб қилди.
Улар орасида Афанди ҳам бор эди. У ҳокимдан эрталабгача муҳлат олиб кетдида, нонуштада келиб ҳокимга арз қилди:
— Асал билан саримсоқ пиёз қўшиб қовурилса, ажойиб овқат бўлади.
Ҳоким дарҳол ошпазига ўшандай овқат тайёрлашни буюрди.
Овқат келтирилгач ҳоким бир қошиқ еди-да, Афандига қараб қичқирди:
— Ўзинг топган овқатингни ўзинг е, аҳмоқ! Афанди ноилож ея бошлаган эди, ҳоким сўради:
— Қалай, ажойиб лаззатли овқат эканми?!
— Тақсир, мен буни фақат ўйлаб кўрган эдим, холос. Бирор марта бундай овқат қилиб еган эмасман. Энди билсам, хаёл ҳақиқатга тўғри келмас экан,— жавоб берди Афанди.
Йигит қизга дил изҳори қиляпти:
— Сен учун ҳамма нарсага тайёрман, осмондаги ойни олиб беринг десанг ҳозироқ олиб бераман!
— Ой жойида тураверсин, яхшиси менга битта тилла узук олиб беринг.
— Уфф, шу одатинг ёмонда, доим гапни бошқа ёққа бурасан.
Бир киши барга кирди:
— Пиво беринг.
— Икки минг сўм тўланг.
— Нега, ҳамиша минг сўмдан олардим-ку?
— Бугундан янги қоида чиқди, минг сўмни футболни ривожлантириш фондига ўтказамиз.
Харидор пулни узатди. Сотувчи минг сўмни олиб, минг сўмни қайтариб берди.
— Пиво йўқ.
Бир куни тиббиёт коллежи домласи ўқувчиларга савол берибди:
Ўттиз секундда кўтариладиган нарса нима? Агар шу саволга ким тўғри жавоб берса йиллик, чораклик баҳосини беш қўяман дебди.
Шунда бир қиз ўрнидан туриб:
— Ие, домла уялмийсизми, деб хонадан чиқиб кетибди.
Иккинчиси:
— Домла тайиниз қолмабди, деб у ҳам чиқиб кетибди,
Учинчи бир қиз ўрнидан туриб:
— Домла буни жавоби қон босими бўлса керак дебди, домла балли тўғри жавоб бердиз баҳоингиз беш.
Чиқиб кетган иккала қизга айтиб қўйинг, улар ўйлаган нарса эмас, дебди.