Вақти келиб, невараю эвараларимиз бизнинг уйдан чиқмай диванда ётиб, пульт билан телевизорни бошқариб ётган ҳозирги пайтимиздаги суратларимизни кўриб, биз билан роса фахрланишса ва "Ғалаба учун раҳмат!" дейишса керак.
Бир шифокор Коронавирусга қарши дори топган экан, халқаро конференцияга бориб дорини тақдимотини ўтказмоқчи бўлибди. Лекин уни мамлакатдан Коронавирус карантини сабабли чиқаришмаётган эмиш.
Ишга кириш вақтида суҳбат. Иш берувчи:
— Институтда ўрганган ҳамма билимларингизни унутинг! Амалиётга умуман тўғри келмайди.
— Мен институтда ўқимаганман.
— Унда сизни ишга ололмаймиз. Бизга олий маълумотлилар керак.
Бир куни Афанди чойхонага эшаги билан бориб, эшагини ташқарига боғлаб қўйибди.
Бироз вақт ўтгач, чиқиб қараса эшаги йўқмиш...
— Ўғри, ўғри! Эшагимни ўғирлаб кетишди! – деб бақира бошлабди.
Одамлар йиғилибди. Афанди яна дебди:
— Эшагим йўқ! Шу ерга боғлаб кетган эдим. Агар борди-ю эшагим топилмас экан, отам қилган ишни қиламан ҳозир! – дебди.
Одамлар ҳайрон қолиб “Отангиз нима қилганлар?” деб сўрайверишибди.
Шунда афанди:
— Отамни ҳам эшаги йўқолиб қолганда, уйга пиёда кетганлар, - деган экан.