Дода латифалар

— Дугонажон кўйлагингни қаерда тиктирдинг?
— Парижда.
— Париж қаерда? Қишлоғимиздан узоқми?
— Париж қишлоғимиздан тахминан 8 минг километр узоқда.
— Буни қара-я, шунака чекка жойларда-ям яхши чеварлар бор эканда-а?

Бир киши машинасини ҳайдаб кетаётса йўл четида тўртта йигит битта одамни ураётган экан:
— Нима қиляпсанлар тўртталанг битта одамни уриб? - сўрабди ҳайдовчи тўхтаб.
— Чорраҳада бузилган камераларни тузатадиган устани ушлаб олдик, - дебди йигитлар.
Шунда ҳалиги одам:
— Қўл билан уришни нима хожати бор?! Оёқ билан тепа қолинглар? - дермиш.

Бемор шифокорга мурожаат қилди:
— Мен тобора эшитиш қобилиятимни йўқотаяпман, сўнгги пайтда ҳатто ўз йўталимни ҳам эшита олмаяпман.
Шифокор унга дорилар рўйхатини ёзиб узатди ва деди:
— Мана шу дориларни кунига уч маҳал ичинг...
— Кейин яхши эшитадиган бўламанми?
— Йўқ, қаттиқроқ йўталасиз.

Бошлиқнинг "Олтин қоидалари":
1. Бошлиқ ҳамиша ҳақ.
2. Бошлиқ кеч қолмайди, иш юзасидан ушланиб қолади.
3. Бошлиқ ходималарга тегажоқлик қилмайди, уларга эътибор қаратади.
4. Бошлиқни хонасига ўзингни ғояларинг билан кириб, бошлиқни ғоялари билан чиқишинг керак.

Телеграммдаги суҳбатдан:
— Севган қизингиз борми?
— Йўқ.
— Ундай бўлса, бирон ерда учрашиб, танишиб олсак бўлар экан.
— Афсуски, бунинг иложи йўқ...
— Сабаб?
— Хотиним рухсат бермайди.

Жанг майдонига ошпаз эмаклаб келиб, акопдаги аскарлардан:
— Бугун нима овқат қилай? - деса, бўлинма командири:
— Ош қил! - дебди.
— Неча кило қилай? - сўрабди ошпаз:
— 10 кг неча кишига етади? - дебди яна командир.
— 90-100 кишига етади, - деса,
— Бўлмаса жангдан кейин қиласан, - дермиш.

— Йигирма йилдан бери Чорвоқни ёнида яшайсан. Нега шу вақтгача сузишни билмайсан-а?
— Сен ўзинг, аэропортни ёнида яшайсан, ҳалигача учишни ўрганиб олмадинг-ку...?!

Иккита улфат гаплашиб ўтиришибди.
— Қаердан келяпсан?
— Эй дўстим. Кеча кечқурун кафеда бир аёл билан танишиб қолдим. У мени уйига таклиф қилди. Энди уйига кириб турсам, эри келиб қолди. Аёл мени қўлимга дазмол бериб, кийимларни дазмол қилишимни айтди. Эри киргач, у мени мардикор эканимни, кирларни дазмоллашга келганимни айтди.
— Ҳа, Лиза ақлли аёл!
— Сиз уни қаердан танийсиз?
— Сиз дазмол қилган кирларни, ўтган куни мен ювгандим.

Ярим тунда телефон қўнғироғи жиринглабди:
— Алло, мабодо уйингиз ёнидан қўйлар подаси ўтиб кетмадими?
— Нима, сен орқада қолиб кетдингми?!

— Ҳозирги ёшлар жуда ғалати кийинишади-да! Масалан, мана бу қиз...
— Бу мени ўғлим!
— Ие, узр. Сиз уни отаси эканингизни билмабман.
— Мен онаси бўламан!