Дода латифалар

Ҳар куни эрталаб тиғиз пайтда Тошкент шаҳридаги барча автобуслардаги ҳолат:
— Бироз сурилинг...
— Бироз озинг!

Ўрмонда ҳамма ҳайвонлар гаплашиб ўтирса, қуён келиб:
— Қани, бу ерда ким зўр?!, - дебди.
Ҳамма ҳайвонлар жим!
— Ҳамма минг сўмдан чиқарсин!, - дебди қуён.
Эртаси куни яна қуён келиб ҳаммадан пул йиғиб кетибди.
Учинчи кун ҳайвонлар бўрига:
— Мен зўрман дегин! Бу шалпанг қулоқ нима қила оларди!, - дейишибди.
Қуён келиб:
— Қани, бу ерда ким зўр?!, - деса, бўри:
— Мен!, - дебди. Шунда қуённи орқасидан шер чиқиб:
— Зўринг беш минг, қолганларинг минг сўмдан йиғларинг!, - дермиш.

Бир қишлоқнинг йўлида каттакон чуқур бор экан. Шу йўлдан ўтган одамлар чуқурга тушиб, жароҳатланишаркан.
Кунларнинг бирида учта одам шу чуқурни ёнига келиб, тортишиб қолишибди:
— Биласизларми? Шу чуқурни ёнига тез ёрдам машинасини олиб келиб қўйиш керак. Шунда, йиқилган одамга ёрдам кўрсатиш осон бўлади, - дебди биринчиси.
— Э, йўғ-е! Ундан кўра, шу ерга касалхона қуриш керак. Йиқилган одам дарров касалхонага боради, - дебди иккинчиси.
Шунда учунчи одам ўйланиб туриб:
— Оббо, иккалангни ҳам ақлинг йўқ экан. Яхшиси, чуқурни кўмиб, бирор яқин касалхона олдидан чуқур кавлатиш керак, - деган экан.

— Судланувчи, сизни тўртта ҳовлингиз, бешта квартирангиз ва ўнта автомобилингиз бор. Лекин шундаям пора олганингизни тан олмаяпсиз!
— Ўртоқ судья, сиздаям тўртта далаҳовли, бешта ҳовли, олтита квартира ва ўнта машина бор. Айтинчи, сиз порахўрмисиз?
— Ишонтирдингиз. Айбсиз! Озод этилсин!

— Менга 2кг олма беринг.
— Эрон олмасидан берайми ёки Туркияникиданми?
— Менга фарқи йўқ, мен улар билан гаплашмиман, ейман холос

Эр хотин кафеда ўтирса. Бир қиз келиб эрини бир ўпиб, қайтиб кетибди.
Хотинини жаҳли чиқиб:
— Ким у? Нимага сизни ўпади?, - деса
— Ўчир овозингни! Ҳали унга ҳам тушунтиришим керак сени кимлигингни

Муаллим ўқувчиларга "Агар мен фирма директори бўлсам" мавзусида иншо ёзишни тайинлади. Ҳамма иншо ёзиш билан банд. Фақат Болтавой жимгина ўтирарди. Муаллим Болтавойга қараб:
— Сен нега иншо ёзмаяпсан?
— Котибамни кутаяпман, - дермиш.

Хотин китоб ўқиб ўтириб жавраяпти:
— Вой, шарманда, вой даҳшат!
— Ҳа, хотин, тинчликми?
— Дадаси, тўйимиздан олдин сиз менга атаб ёзган шеърларингизни қандайдир Аҳад Қаюм китоб қилиб чиқарибди.

Жиннихонада бир йигит чиройли келишган доим ўйчан ўтирарди. Ундан нега жинни бўлиб қолгансиз дедим. Тўғриси берган саволимдан ўзим ҳам қўрқиб кетдим, лекин у босиқлик билан гап бошлади:
— Мен анча йил олдин. 20 ёшимда 39 ёшли аёлга уйландим. Хотинимни 20 ёшли қизи бор эди. Қизини эри йўқ эди. Мени дадам 43 ёшда бўлиб хотинимни қизига уйланди. Яъни дадам мени хотинимга куёв бўлди. Бошқа тарафдан хотинимни қизи менга ўгай она бўлди ва бир ўғил туғди. Менга ука, хотинимга невара бўлди. Бир тарафдан менга ҳам невара бўлди. Натижада мен укамни бобоси бўлдим. Йиллар ўтиб хотиним ҳам ўғил туғди. Дадамни хотини учун ука, мени ўғлимга буви. Ёки мени ўғлим бувисига ука бўлди. Яна бир тарафдан хотинимни қизи. Мени ўгай онам уғлимга опа бўлди. Ҳаммадан дахшати шуки, мен ўғлимга жиян бўлдим. Айтинг мен жинни бўлмай ким жинни бўлсин!?

— Азизам, бизнинг ўғлимиз жудаям истеъдодли экан! Бугун столни устига пашшани расмини чизган эди, уни ўлдираман деб қўлларим роса оғриб кетди!
— Бу ҳали холва, кеча ҳаммомда у чизган илонни кўриб, у чизган эшикка қочганимни этмайсанми?