Дода латифалар

Баъзида шундай онлар бўладики, ҳаётингда катта ўзгаришлар қилгинг келади. Ва..., янгича шижоат билан профилингдаги расмни ўзгартирасан. Энди сен ўзгарганлигинг ҳақида билиб қўйишсин!

Душанба куни ишга кўзи қизариб келган ходимдан бошлиқ сўраяпти:
— Ҳа кўринишинг бир аҳвол, шанба якшанба яна ичибсан-да?
— Йўқ, ишни соғиниб йиғлайвериб шу аҳволга тушиб қолдим.

Пошшо Афандини масхаралаш мақсадида сарой аҳлини йиғиб, фармони олий ўқиди:
— Биз бугундан бошлаб Насриддин Афандини эшак бошилик мартабасига мувофиқ кўрдик...
Афанди ўрнидан туриб пошшога таъзим қилди ва бориб тахтдан ҳам юқорироқ бир жойга бориб ўтирди.
— Ҳа, Афанди, — деди пошшо,— нима учун мендан ҳам юқорироққа ўтирдингиз?
Афанди қўлини кўтариб деди:
— Тақдирга тан беринг, шоҳим! Мен ўз вазифамни бажаришга киришдим!

Шаҳар ташқарисида 100 км соат тезликда шошиб кетаётган ҳайдовчининг кўзи йўл четидаги "Оқ йўл! - 50" деган ёзувга тушибди. Радар бор экан-да, деб ўйлаган ҳайдовчи ва дарҳол тезликни 50 км соатга туширибди. Ярим соат юрибди. Йўл четида яна "Оқ йўл! - 20" деган ёзув чиқибди. Аниқ ЙПҲ ходимлари турган бўлса керак, - дебди ўзига-ўзи ва 20 км соат тезликда юра бошлабди. Яна ярим соат шу паст тезликда ҳайдаб кетаверибди. Бир вақт "Оқ йўл! - 5" деган ёзув кўрибди. Аниқ рейд бўлаётгандир, - деб 5 км тезликда ҳайдабди бечора. Юриб-юриб қараса, 5 км дан кейин олдидан "Оқ йўл!" деган кафе чиқибди.

Қиш кунларининг бирида эркак маст бўлиб келиб, уйини дарвозасини тақиллатибди. Аёли эшикни очмасдан:
— Ким-у? Дадаси сизмисиз, - деса ҳеч ким индамабди.
Аёл қайтиб уйга кириб кетибди. Тонг отгач кўчага чиқиб қараса, эри дарвоза тагида тиришиб ухлаб ётганмиш.
Шунда хотини эрини туртиб уйғотиб:
— Вой дадаси, қачон келдингиз, - деса, эри:
— Кечаси, - дебди.
Аёл:
— Нега "дадаси сизмисиз?" десам индамадингиз:
Эр:
— Калламни қимирлатдим-ку!? - дермиш...

Илму толиб пиру комилдан сўрабдур:
— Айтингчи устоз, нечун сессия йилига икки маротаба бўлур?
Пиру комил жавоб берибдир:
— Агар сессия йилда уч маротаба бўлса, у талабага оғирлик қиладир. Агар сессия йилда бир маротаба бўлса, бу домуллага оғирлик қилган бўларди.

Бир киши яқин дўстидан сўрабди:
— Менга юз минг бериб тура оласанми?
— Нимага?
— Эсдаликка!

Отаси ўғлига:
— Бу йил ҳам ўқишга кира олмасанг, отам дема мени! Сени танимайман!
Имтиҳонлар тугагач, адаси ўғлидан сўрабди:
— Ҳўш ўғлим, имтиҳонлар қандай ўтди?
Ўғли эса:
— Кечирасиз, сизни танимайроқ турибман, кимсиз?

Чарчаган от чўчқага дардини айтибди:
— Хўжайин нуқул эрталабдан кечгача омочда ер ҳайдатиб, ҳамма ишларни қилдиради. Қорнимни тўйдирмасдан олиб кириб ташлайди.
Чўчқа:
— Хўжайинни устидан "Ҳайвонларни ҳимоя килиш жамияти"га шикоятнома ёз!, - дебди.
Шунда от:
— Эй, йўқ, бу тўғри келмайди. Агар хўжайиним ёзиш ва ўқишни билишимни пайқаб қолса, кечаси билан болаларини дарсини қилдиради, - дермиш.

Иккита жинни касалхонадан қочиб кетибди. Врачлар, милиция ходимлари уларни қидириб топа олишмабди. Кечки пайт иккала жинни, қайтиб келибди. Шериклари уларга:
— Нега қайтдиларинг? Силарни роса қидириб, топа олишмади-ку, - деса.
Икки жинни:
— Бугун биз репетиция қилдик, энди эртага қочамиз, - дермиш.