Дода латифалар

Подшо бир маросимда атоқли одамларга тўн кийгизди ва Афандини масхара қилиш учун унга эшакнинг тўқимини берди. Аъёнлар қатори Афанди ҳам подшони дуо қилиб, миннатдорчилик билдирди, сўнг бундай деди:
— Сизларга шоҳим одамлар киядиган тўн бердилар, менга эса, шоҳона лутф-карамлар қилиб, ўз кийимларини ечиб бердилар.

Дан ходимининг боласи мактабдан 2 баҳо олиб келибди.
Отаси шу кун:
— Болам дафтарларингни олиб кел бир кўрай, - деса
Бола онасига:
— Ойижон 2 ни дадам кўрса уришади. Нима қилай? - деса
Ойиси:
— 10минг дафтар орасига қистириб бер, даданг уришмайди, - дермиш.

Афандининг бир ошнаси оғзи латта билан боғланган бир хумчани омонат топшириб:
— «Бунинг ичида войвоякнинг боласи бор, оғзини оча кўрманг, учиб кетиб қолади» деб, тайинлади.
У кетгандан кейин, Афанди «войвоякнинг боласи қанақа бўлар экан» деб, хумчани очди, қараса: ичи тўла асал.
Афанди бир татиб кўриши биланоқ хумчанинг ёнидан кетмай қўйди, уч кун қорни оғриди.
Беш-олти кундан кейин эгаси келиб хумчани сўради. Афанди олиб чиқди. Эгаси хумчани кўтариб кўриб:
— Афанди, мен кетгандан кейин хумчани очиб, вой-воякнинг боласини учириб юборибсиз, шекилли,— деди.
— Тўғри,— деди, Афанди,— учиб чиқиб уясини тополмай, қорнимга кирган экан, уч кундан бери менинг оғзим билан войвойлайди.

Афандининг хотини жангари чиқиб қолди. У арзимаган нарсага идиш-товоқларни синдирар, Афандининг юзига чанг солар, яна дод деб, қўшниларни йиғар эди. Афанди уйига келишга юраги бетламай, кечгача кўчада санқиб юрди, кеч бўлганда уйга келса, устидаги тўнини ечмай туриб, хотини жанжал бошлади:
— Онам туғмай ўлсин, сизга тегиб ҳеч ҳаловат кўрмадим! Одамларнинг эри ҳар кўчага чиққанда ҳеч бўлмаса мози кўтариб келади, сиз бўлсангиз сўппайиб кириб келасиз!
— Ҳмм... шуни айтинг, тақдир экан-да!
— Қаноатли хотинни топиб олиб қадрига етмайсиз. Мендан бошқа хотин бўлганда никоҳ кечаси сиз билан жанжал бошлар эди.
— Офарин,— деди Афанди. — Ўртамизда тинч ўтган кун ўша кун эди!

— Нимага паспортимда бунча кўп бўш саҳифалари бор?
— Бу сени ҳаётинг зерикарли эканингни билдиради.

Бўйдоқ йигитга ота-онаси дебди:
— Дўстларинг ҳаммаси уйланишди. Оиласи, хотини бор. Сенга алам қилмайдими?!
Йигит дебди:
— Жуда алам қилади. Лекин нима қилай, уларга ёрдам бериш қўлимдан келмайди!

Бир киши ишсиз, пулсиз қолиб кетибди.
Дўсти унга яхшилик қилмоқчи бўлиб корхонасига ишга жойлаштирибди. У киши ҳар куни келиб-кетиб, ҳеч иш қилмасдан ойлик олиб юраверибди-юраверибди.
Бир куни дўстини ёнига кириб дебди:
— Шунақаям адолатсизлик бўладими?!
— Нима бўлди дўстим? Ахир мен сенга иш бердим, ойлик оляпсан, - деса, ҳалиги киши:
— Ишхонага келиб кетишим шартми?! Ойлигимни уйга олиб бориб беришса бўлмайдими!? - дебди.

— Яхши қиз, буржингиз нима?
— Балиқ. Сизники-чи?
— Балиқчи.