Bir odam hayotdan to‘yib, yashagisi kelmay o‘zini osishga qaror qilibdi. Daryo ustidan o‘tgan ko‘prikka arqon bog‘labdi. Arqonni bo‘ynidan o‘tkazib, o‘zini suvga tashlagan ekan, arqon uzilib ketibdi. U odam esa suzishni bilmas ekan. Bir amallab tipirchilab-tipirchilab qirg‘oqqa chiqib olibdi. Qirg‘oqda turib:
— Eh, xudoga shukur! O‘zimni osaman deb cho‘kib ketishimga sal qoldi-ya!, - dermish.