Bir odamning qo‘shnisi qazo qilibdi. Sherigi bilan qo‘shnisiga qabr kovlagani borishibdi. Navbat bilan kovlay boshlabdi. Oxiri sherigi tushibdi-da, kovlab bo‘gandan keyin:
— Uf-f, charchadim, - deb o‘tirib olibdi.
— Chiq! - desa,
— Odam charchagandan keyin go‘rdanam chiqgisi kelmay qolar ekan, - dermish.