Tun qorong‘usida bir erkak uyiga mast, ust-boshi kir, g‘ijim holda kirib kelib, uxlab qolibdi. Ertalab uyqudan tursa, xotini uyda yelib-yugurib yuribdi. Erini kiyimlarini tozalagan, dazmollagan. Oshxonaga kirsa stol ustida turli xil noz-ne’matlar bilan to‘ldirilgan nonushta, ... Xotini u yoqqa o‘tsa ham eriga jilmayarkan, bu yoqqa o‘tsa ham jilmayarkan. Er bu holatni ko‘rib hangu-mang bo‘lib, o‘g‘lidan so‘rabdi:
— Nima bo‘ldi onangga, nega bunaqa? - desa, o‘g‘li:
— Kechasi kelganingizda onam jahl bilan sizni uyga sudrab kirib, kiyimlaringizni yechayotgan edilar, siz onamga qarab:
— Menga yaqinlashma, meni xotinim bor deyishiz bilan, onam o‘zgarib qoldilar, - dermish.