— Ha ko‘rinishing bir ahvol, shanba yakshanba yana ichibsan-da?
— Yo‘q, ishni sog‘inib yig‘layverib shu ahvolga tushib qoldim.
— Kim-u? Dadasi sizmisiz, - desa hech kim indamabdi.
Ayol qaytib uyga kirib ketibdi. Tong otgach ko‘chaga chiqib qarasa, eri darvoza tagida tirishib uxlab yotganmish.
Shunda xotini erini turtib uyg‘otib:
— Voy dadasi, qachon keldingiz, - desa, eri:
— Kechasi, - debdi.
Ayol:
— Nega "dadasi sizmisiz?" desam indamadingiz:
Er:
— Kallamni qimirlatdim-ku!? - dermish...
— Menga yuz ming berib tura olasanmi?
— Nimaga?
— Esdalikka!
— Bu yil ham o‘qishga kira olmasang, otam dema meni! Seni tanimayman!
Imtihonlar tugagach, adasi o‘g‘lidan so‘rabdi:
— Ho‘sh o‘g‘lim, imtihonlar qanday o‘tdi?
O‘g‘li esa:
— Kechirasiz, sizni tanimayroq turibman, kimsiz?
— Aytingchi ustoz, nechun sessiya yiliga ikki marotaba bo‘lur?
Piru komil javob beribdir:
— Agar sessiya yilda uch marotaba bo‘lsa, u talabaga og‘irlik qiladir. Agar sessiya yilda bir marotaba bo‘lsa, bu domullaga og‘irlik qilgan bo‘lardi.
— Xo‘jayin nuqul ertalabdan kechgacha omochda yer haydatib, hamma ishlarni qildiradi. Qornimni to‘ydirmasdan olib kirib tashlaydi.
Cho‘chqa:
— Xo‘jayinni ustidan "Hayvonlarni himoya kilish jamiyati"ga shikoyatnoma yoz!, - debdi.
Shunda ot:
— Ey, yo‘q, bu to‘g‘ri kelmaydi. Agar xo‘jayinim yozish va o‘qishni bilishimni payqab qolsa, kechasi bilan bolalarini darsini qildiradi, - dermish.
— Biz bugundan boshlab Nasriddin Afandini eshak boshilik martabasiga muvofiq ko‘rdik...
Afandi o‘rnidan turib poshshoga ta’zim qildi va borib taxtdan ham yuqoriroq bir joyga borib o‘tirdi.
— Ha, Afandi, — dedi poshsho,— nima uchun mendan ham yuqoriroqqa o‘tirdingiz?
Afandi qo‘lini ko‘tarib dedi:
— Taqdirga tan bering, shohim! Men o‘z vazifamni bajarishga kirishdim!
— Aytinglarchi, bizga oy yaqinmi Amerikami?
— Oy yaqin!
— Qanaqasiga axir bolalar?!
— Oy bizga ko‘rinib turadi. Amerika esa umuman ko‘rinmaydi, uzoqda!
Adasi:
— O‘g‘lim, qizlarni ko‘rdingmi? Ularni yonida meni “aka” deb chaqirgin, - debdi.
Bolakay:
— Havotir olmang ada. Oyimni ham ko‘chada “opa” deb chaqirishga o‘rganib qolganman, - dermish.