— G‘o‘zani yegan buzog‘u, sigir bechorani nega urasiz?— dedi.
— Suv boshidan loyqa, bolasiga tarbiya bera olmagan, arqonini uzib, g‘o‘za yeyishni bolasiga onasi o‘rgatgan, ayb sigirda, — dedi Afandi.
— Nima deb o‘ylaysiz, yuta olamanmi?
— Albatta yutasan! Agar qo‘llaringni shunday hilpirataversang, oxir oqibat qattiq shamollab yotib qolasan!
— Avtori sahnaga chiqsin!—deb qichqirdi. Shunda Afandi uning tirsagidan tortib:
— O‘tir joyingga, avtori o‘tgan yili o‘lgan,— dyedi.
— Shuning uchun ham bizdan alohida yashagin deyapmiz-da o‘g‘lim!
— Uyingizga osh buyuring, kazo-kazolar kelishgan, kirib chiqamiz,— dedi.
Afandi xo‘p deb uyiga kirib ketdi. Baloho‘r aytgan vaqtida kazo-kazolar bilan keldi, supaga o‘tirilgach:
— Qani, Afandi, qo‘lga suv oling,— dedi. Afandi uning qo‘liga suv qo‘ya yotib:
— Hali qozon osganimiz yo‘q — dedi.
— Nega?— dedi baloho‘r.
— Hamma narsa tayyoru kichkina bir narsaga qarab qoldik.
— Nima ekan?
Afandi uning qulog‘iga asta dedi:
— Pul!
Voy, O‘g‘iloy-oy-oy,
Muattar-ar-ar-ar,
Shoxsanam, e-e-e bo‘lmas ekan...
E, bo‘lmasakan!
— Uyingizda bizbop ish yo‘q-mi? Biroz pul ishlab olmoqchi edik, - deyishibdi. Ayol ularga bog‘dagi ishlarni qilishni buyuribdi.
Nabirasi esa masharabozni hanuzgacha kutib o‘tirarkan. Ayol bir payt qarasa, boyagi daydilarning biri goh daraxtga chiqib sakrar, goh u yoqdan, bu yoqqa yugurar, ba’zan har xil kulgili harakatlar qilarkan. Ayol masharaboz topilganidan xursand bo‘lib ketibdi. Sakrab yurgan kishini yonidagi sherigini sekin chaqirib:
— Kechirasiz. Anavi do‘stingiz bir soatga masharaboz bo‘lib turmaydimi? Yaxshi haq to‘layman!, - debdi.
Haligi odam do‘stiga qarab:
— Hoy, mo‘maygina pulga ikkinchi barmog‘ingni ham bahridan o‘tasanmi?, - dermish.
Kechirasiz xonim, men uylanganman!
Ayol bo‘lsa unga javoban:
—Voy xudoyim-yey, men bo‘lsa kasal ekansizmi deb o‘ylabman...