— Men ayni damda odamlarni hayotdagi o‘rnini topishga yordam beraman.
— Ruhshunosmisiz?
— Yo‘q, taksi haydovchisiman!
— Kuchugimni dumini kesib tashla!
Xizmatkor hayron bo‘lib:
— Axir bu sodiq itingiz Djek-ku
— Ertaga qaynonam kelayotgan ekan. Uni tashrifidan hech qanday xursandchilik namoyish etilmasligi kerak!
— Menga og‘riq qoldiradigan dori bering.
— Qayering og‘riyapti?
— Kechqurun kundaligimni adamga ko‘rsatmoqchi edim.
— Xotinjon mensiz zerikmadingmi? Yo‘q, men kun bo‘yi Shekspir bilan tillashib o‘tirdim.
— Shunaqami? Ko‘rdim.
— Nimani ko‘rdingiz?
— O‘sha Shekspir karavat ustida shlyapasini unutib qoldiribdi, - dermish.
— Nega kulyapsiz? - deb so‘rabdi.
— Qaynonamiz tomga chiqaman deb, umbaloq oshib yiqilib tushdi.
— Unda siz nega yig‘layapsiz, tegida turganmidingiz?
— Yo‘q, man qanaqa qilib yiqilganlarini ko‘rolmay qoldim…
Afandi taajjublanib shayxdan so‘radi:
— Uch yoshida o‘lgan bola qanday qilib jahonga mashhur bo‘ladi?
Shayx javob berdi:
Sulton Abdulmalik yetmish yil yashab shundan faqat uch yilini xursandchilik bilan o‘tkazgan ekanlar. Shuni umr hisoblab, vasiyat qilganlar.
— Agar shunday bo‘lsa,— dedi Afandi,— men o‘lganimda qabrimga lavha tosh qo‘yiladigan bo‘lsa, unga: «Mulla Nasriddin tug‘ildi-yu o‘sha zamoni o‘ldi» deb yozilar ekan-da!
— Qizingiz, meni xotinim bo‘lishga rozilik bildirdi!
— Hmm, o‘zing aybdorsan, har kun qatnab yurish natijasi shu-da...
Er:
— Tazim qilishing shart emas. "Assalomu-alaykum, xayrli tong begim" - desang yetarli!
Xotini:
— Ey, boring-ye, byelim qotib qoldi, - dermish
— Xotin, tanish mullabachchalar kelishdi, oshni katta qil,— dedi.
Xotini tajang bo‘lib o‘shqirdi:
— Uyingizda sichqonlar hassa tayanib yuribdiku, nimangizga mehmon boshlab keldingiz?
Afandi myehmonlar oldiga chiqib dedi:
— Xotinim behisiz osh yaxshi bo‘lmaydi deya yotibdi. Ulmay-netmay kuzga yetib olsak, xotinim otasinikiga borib behi olib keladi. Osh dam yeguncha bir aylanib kelinglar!