— Mana bu otga minib, egardan tushmasdan hokimni aytib keling! Afandi otga minib, hokimning uyiga bordi, devordan qarasa, hokim mehmonlari bilan palov yeb o‘tiribdi. Afandi darhol otdan tushdi-yu, egarni otdan oldi, egarni minganicha hokimning hovlisiga kirdi. Hokim buni ko‘rib: Bu qanaqasi?—deb so‘radi.
— Podshoning amri shu,— dedi Afandi.
Afandi egardan tushmasdan turib, palovdan to‘yib yegach podshoning amrini hokimga aytdi. Hokim Afandidan koyidi:
— Shu gapingizni avval aytsangiz bo‘lmasmidi, bu aqlni sizga kim o‘rgatdi?
Afandi javob berdi:
— Osh o‘rgatdi, begim, osh!
— Men, juda mehmondo‘stman.
— Buni qanday tushunsa bo‘ladi?
— Masalan, uyga mehmon kelsa, choyni piyolaning tepasidagi chizig‘igacha to‘ldirib qo‘yaman.
— Nega?
— Shakarni kamroq solishsin, - deyman-da!
Ayollarni qachon gapi tugar ekan deb, ikki ayolni bir xonali kvartiraga joylashtirishibdi. Barcha kerakli oziq–ovqat bilan ta’minlab kuzatishibdi.
1 oy o‘tibdi, 2 oy o‘tibdi, 3 oy o‘tsa hamki ayollarni gapi tugamasmish. Olimlar 5 oydan so‘ng eshikni ochib chiqinglar, desa, haligi ayollar:
— Mayli qolganini keyin gaplasharmiz, - deb chiqib ketishibdi.
— Hammangizni ko‘rishga ko‘zim yo‘q!
— Aftidan bu ayol juda ajoyib inson o‘tgan ko‘rinadi. Shuncha erkak ishini tashlab kelibdi.
— Ular dafn marosimiga kelgani yo‘q, - dedi fermer,— ularning ko‘pchiligi buqamni sotib olmoqchi.
— Ey xudojon agar pullarimni topib bersang, butun umr faqat yaxshi savob ish qilaman. U pullarimga boshqa ichmayman! Tinmay ibodat qilaman, - deb qo‘llarini ko‘kka cho‘zib yig‘lab turgan ekan, shunda bir chekkada pullari yotganmish.
Shunda haligi kishi tezda ko‘z yoshlarini artib:
— Bo‘ldi kerakmas, o‘zim topdim, - dermish.
— Afandi janoblari, men yaqinda uylandim. Lekin xotinim cho‘loqligini uylangach bildim. Endi ajrashaymi? Nima qilay?
Afandi kulib debdi:
— Agar xotining bilan yugurish musobaqasini o‘ynamoqchi bo‘lsang albatta ajrashasan-da!
— Vladimir Vladimirovich, men xorijga butunlay ko‘chib ketmoqchiman. O‘zimga tegishli hamma uy-joy, mol-mulklarimni sotib pullarni bolalar uyiga hadya qildim. O‘zimga tegishli qimmatbaho aksiya va ko‘chmas mulklarimni barchasini ehson tariqasida kambag‘allarga tarqatdim.
Endi davlatdan chiqib ketsam bo‘ladimi? - debdi.
Putin o‘ylanib turib:
— Ruslarda yo‘l oldidan biroz o‘tirib ketish odati bor. Shunga nima deysiz?! - dermish.
Keyin qarg‘a:
— Tegdimi? - desa,
Kar:
— Otmisanmi?, - dermish.
— Men ayni damda odamlarni hayotdagi o‘rnini topishga yordam beraman.
— Ruhshunosmisiz?
— Yo‘q, taksi haydovchisiman!