— Chaq-a, padaringga la’nat, armoning qolmasin!
— Afandi, muchalingiz nima, necha yoshga kirdingiz?
— Muchalim ajdar, ellikka kirdim.
— Muchalning ilon bo‘lishini eshitib yurardimu, ajdar bo‘lishini shu yoshga kirib, endi sizdan eshitishim,
Afandi tushuntirib berdi:
— Yoshligimda onam rahmatlik, sening muchaling ilon degan edilar. Hozir ellikka kirdim, ellik yil ichida har qanday ilon ham ajdar bo‘lib ketadi-da.
— Dada, nima bu yerda oyim mashina haydashni o‘rganganmila? - dermish.
— Quyoshni botishini qarang kuyov, qanday go‘zal-a...
— Oyijon u yoqqa qaramang, chalg‘imay o‘z ishingiz bilan shug‘illaning...
— Doktor, sog‘ligim joyida emasga o‘xshaydi! Endigina qirk yoshni qoraladim, lekin ko‘zguga qarashga qo‘rqaman! Tepakalman, ko‘zlarimning osti osilib qolgan, yuzimni ajin bosgan, tishlarim to‘kilib ketgan! Menga nima qilgan, a?
Doktor:
— Anig‘ini aytolmayman... Balki hammasi siz o‘ylaganchalikmasdir... Nima bo‘lganda ham, ko‘zingiz o‘tkir ekan!
— Afandi, minora qanday quriladi? Afandi javob berdi:
— Eski quduqni to‘ntarib minora yasaladi.
— Xotin, qara, mehmonlar yana likoplaringni o‘g‘irlab ketishibdi…
— Qaysilarini?
— Haligi «Yettinchi osmon» restorani, deb yozilganlari bor edi-ku…
— Oyi, bugun direktorimiz mendan: Sen oilada bitta farzandmisan?, - deb so‘radi
— Ha sen bittasan. U nima dedi?
— Xudoga shukur, - dedi.
— Oldindan ogohlantirib qo‘yay, beldan pastiga urish mumkin emas.
— Mayli, u holda kallaga ham.