Ayollar haqida latifalar
— Yo‘q.
— Nega unda shunday chiroyli qizni oldidan "uchib" o‘tyapsiz?
— Eshitdik, qizingiz juda ozoda, saramjon, chaqqon ekan. Qo‘li shirin pazanda ham emish. Chevar ham ekan-a? – debdi.
— Bir og‘iz ham gapirmas, hecham charchadim demas emish – deb davom ettiribdi ikkinchisi.
Qizni onasi hamma gapni eshitib o‘tirib, oxiri:
— Shundoq bizni uyimizdan sal nariroqda maishiy texnika sotadigan do‘kon bor. O‘sha yerdan kir yuvish mashinasi, chang yutgich, gaz pechi, tikuv mashinasi, ... Shularni hammasini sotib olsangiz, hamma ishlaringiz oson bitadi! – dermish.
— Xola, xola siz rostan ham bolezni yaxshi ko‘rasizmi?
Ayol:
— Ha, albatta
Bola:
— Unda uni nega yutib yubordiz, - debdi
— Siz nima kutyapsiz?
— Qiz. Siz-chi?
— O‘g‘il.
Yosh bolakay suhbatni eshitib turib, sal nariroqda o‘tirgan cholni yoniga borib debdi:
— Amaki siz nima kutyapsiz?
Qariya:
— Avtobus, - degan ekan.
— Menga ayolni qadrlash degan kitob kerak edi, shuni topib bersez..
— Fantastika kitoblari chap tarafda...
— Oyijon sizni ko‘zingiz qorong‘ida ko‘radimi?
— Yo‘q, ko‘rmaydi, nimaga so‘rayapsan?
— Kecha kechqurun dadamdan soqolingiz o‘sibdi deganizga, - debdi.
— Siz qayerga ketyapsiz, o‘rgilay?
— Namanganga. Siz-chi?
— Andijonga.
— Zamonimdan o‘rgilay! Bitta poyezdda ikkita joyga borsa-yam bo‘ladi-ya...
— Sinf rahbarimni o‘zlari iltimos qildilar-da!
— Qanaqasiga axir?
— Ahmedov, nega orqa partada xingillab o‘tiribsan. Doskaga chiqib sababini ayt! Bizlar ham kulaylik, - dedilar o‘qituvchim. Keyin men gapirib berdim...
— Yoshingiz saksondan oshgan bo‘lsa, og‘riydi-da oyog‘ingiz...! - desa, onaxon jahli chiqib:
— Chap oyog‘im ham saksondan oshgan-ku, nega unisi og‘rimaydi, hadeb o‘ng oyog‘im og‘riyveradi?! - dermish.