Oila haqida latifalar
Xotini ayvonda turib ustidan kulayotganmish:
“Yana bitta g‘ildiragi bo‘lganida mashina bo‘lib qolardi-a, adasi?!”
— Siz uyda kimsiz?
Adasi:
— Men bu uyda direktorman.
Kunlarning birida bola adasiga:
— Ada, siz xizmat safariga ketganingizda uyimizga yangi direktor keldi...
— Shu seni bog‘changmi?
— Yo‘q, ada!
Boshqa bog‘chaga olib kelib:
— Shunisimi?
— Yo‘q! Bu bog‘chani hatto ko‘rmaganman ham.
Yana boshqa bog‘chalarga olib kelib:
— Shunisimi? Shunisimi? - deb yursa, o‘g‘li:
— Ada, yana biroz bog‘chama-bog‘cha yursak, maktabimga kech qolamiz! - dermish.
— Aksincha xotin! O‘sha payt seni eslab chuqur xo‘rsinib qo‘yaman.
— Gap sizlarni boyligingizda emas. Qizingizni sevaman!
Xonadon egasi:
— Axir bizni 3 ta qizimiz bor. Qaysi birini?
Yigit:
— Farqi yo‘q!
Yigit:
— Menga turmushga chiqsang, dunyoni istalgan shaharida dam olasan?
Qiz:
— Unday bo‘lsa, roziman!
To‘ydan keyin.
Yigit:
— Mana, xohlagan joyda dam ol!
Qiz:
— Bu nima?
Yigit:
— Dunyo xaritasini rasmi tushirilgan gilam!
— Adasi, sochlarim chiroylimi?
— Ha, chiroyli.
— Ko‘zlarim-chi?
— Ko‘zlaring ham.
— Burnim chiroyli-a?
Er hayron bo‘lib:
— Nima, ko‘zguda ko‘rinmayapsanmi???
— Men bo‘lsa o‘g‘limni karatega berdim!
— Men esa o‘g‘limni o‘zim uraman.
Xotinimni mendan berkitgan boyliklari qayerda ekan-a?!
— Kim u? – debdi hovliga mo‘ralab.
— Sizlarga o‘tin kerakmi? – debdi notanish odam.
— Yo‘q, kerakmas! – deb uxlashga kirib ketibdi.
Ertalab tursa, hovlida yig‘ib qo‘ygan o‘tinlari yo‘q emish.