Бир аёл ижтимоий таъминот бўлимига 15 та боласини етаклаб, кириб келибди.
— Оҳо! – ҳайратланди хизматчи. — Буларнинг ҳаммаси ўзингизникими?
— Ҳа, ҳаммаси ўзимники, - жавоб беради она.
— Ўтир, Эшмат, — деса, ҳамма болалар ўтирибди.
— Хўш, - дебди хизматчи, — сизларни рўйхатга олишим керак. Менга болаларингизни исмларини айтсангиз.
— Ҳаммаси оддий, — жавоб берибди она. — Ўғил болаларнинг исми Эшмат, қизларники эса Анзират.
Қулоқларига ишонмаган хизматчи яна савол берибди:
— Жиддий айтяпсизми? Уларнинг ҳаммаси Эшмат билан Анзиратми?
— Ҳа, бу ҳаётимни анча енгиллаштиради. Эрталаб уларни битта қилиб чақираман, ҳаммаси уйғонишади. Тушлик вақтида ҳам “Эшмат!”, “Анзират!” дейман, улар келишади. Қачон уларга танбеҳ берсам, бақир-чақирни тўхтатади. Менимча, бу энг зўр ғоя!
Ижтимоий ёрдам хизматчиси яна савол беради:
— Агарда ҳаммасини эмас, фақатгина битта болани чақирмоқчи бўлсангиз нима қиласиз?
— Ундами, уларни фақат фамилияси бўйича чақираман.