Афанди ариқ тепасидаги қил кўприкдан ўтаётган эди, кавушининг бир пойи ариққа тушиб, оқиб кетди. Афанди олиш учун шунча ҳаракат қилди, бўлмади, ноилож:
— Ўзи ҳам паст мато, тор, оёғимни ғажиб келаётган эди, заб иш бўлди-да, оқиб кетди,— деди.
Афандининг бу гапларини эшитган ҳамроҳи ажабланди:
— Аттанг, бежиримгина, янги кавуш экан, а!
— Ёмон дедим, ёмон,— деди тутақиб Афанди,— яхши бўлса, жуфтини ташлаб кетармиди!