Икки дугона турмуш қурмасликка қарор қилиб бирга яшашаркан. Зерикмаслик учун бир мушук ҳам боқишаркан. Фикримиз бузилмасин деб мушукни ҳеч қаерга чиқаришмас экан. Мушук ҳар баҳор кўчага чиқгиси келиб, безовта бўлавераркан.
Дугоналардан бири яхши йигит билан танишиб турмушга чиқиб, асал ойига кетибди.
Бир неча кундан кейин ундан хат келибди: "Дугонажон, тақдиринг ўз қўлингда, аммо мушукни ҳозироқ қўйиб юбор!".