Афанди қоронғи кечада ўртоқлари билан ошхўрлик қилиб ўтирган эди, бирдан шамол туриб, чироқни ўчириб қўйди.
Улфатлардан бири:
— То чироқ ёқилгунча ош ейиш йўқ! Ҳамма чапак чалиб ўтирсин, - деди.
Афанди тиззасини яланғочлади-да, уни, бир қўли билан шаппатилаб ўтириб, иккинчиси билан ош устидаги гўштни паққос туширди.