— Siz butunlay boshqa odamga aylanishingiz kerak! Urinib ko‘ring!
— Yo‘q o‘rtoq sudya, mumkin emas.
— Nega axir?
— Yaqinda hujjatlarimni qalbakilashtirganim uchun o‘tirib chiqdim...
— Mendan fotomodel chiqadimi? -deb so‘rabdi.
— Yo‘q, sizdan faqat fotorobot chiqishi mumkin.
— Esimda. Mana, qara yon daftarimga katta-katta harflar bilan yozib qo‘yibman.
— Ko‘rdim.
— Agar shunaqa eslataverib jig‘imga tegaversang, umuman o‘chirib tashlayman.
— Esingdami, Kolya, birinchi jahon urushi yillarida okoplarda ayollar haqida o‘ylamasligimiz uchun bizga tabletkalar berishgan edi?
— Esimda, albatta, pushti tabletkalar berishgan. Tinchlikmi, nega eslab qolding?
— Shunchaki o‘zim... Nazarimda o‘sha tabletkalar endi ta’sir qilyapti shekilli...
— Xizmat ko‘rsatishingiz juda-yam yomon! Men so‘ragan buyumlarni hattoki turgan joyini ham bilmaysiz. Mahsulotlar pala-partish taxlangan, umuman tartib yo‘q...!
Qo‘rqib ketgan yosh sotuvchi yig‘lab yuboray deb tursa, boyagi xaridor yana baland ovozda:
— Sizda o‘zi insof bormi? - desa, sotuvchi qiz shoshilib:
— Bor-bor, bo‘lishi kerak! Hozir topib beraman...! - dermish.
— To‘ying qachon?
Ikkinchisi:
— Bilmadim. Yigitim avval meni qarindoshlari bilan tanishtiradi, keyin to‘yimiz bo‘ladi.
— Xo‘sh, qarindoshlarnikiga bordingizmi?
— Ha, eng uzoq qarindoshlari bilan tanishtirishdan boshladi. Kecha hayvonot bog‘ini aylanib chiqdik.
Faqat ishlaganlari ishlagan!
— Allo, kim bu?
— Do‘stim Alisher uydami?
— Ha, u uyda!
— Telefonni unga bera olasizmi?
— Yo‘q!
— Nega axir? Uyda dedingiz-ku?!
— Lekin men ko‘chadaman-da!
— Ana shu to‘xtab turgan Matizni orqasida to‘xtatib yuboring!
Shu zahoti Matiz yura boshlabdi. Marshrut haydovchisi yo‘lovchiga qarab:
— Matizni ortidan quvlayveraymi? – dermish.
— Ha, bo‘rivoy, yo‘l bo‘lsin?
— Menga qilingan tuhmatlardan rayonga borib dod solaman!
— Senga kim alam o‘tkazdi?
— Ferma mudiri qo‘ylarni o‘zi pinhon suv qilib, akt tuzib, aybni menga to‘nkayveradi.