— Dadasi nega uxlamadiz? - desa, eri:
— Instadaman, - debdi.
Shunda xotin:
— Unda meni yangi rasmimga layk bosib yuboring! - dermish.
— O‘g‘lim qarachi dadang kelyaptimi?
— Ha, kelyaptilar.
— Dadang yo‘lni qaysi chetida kelyaptilar?
— Ikkala chetida ham onajon!
— ... yana ichibdi...!
Doʻstlari bilan ochib qarashsa, oppoq qogʻoz. Hech narsa yozilmagan.
— Nega bunday? - deyishsa,
Askar:
— Arazlashib qolgandik, - dermish.
— Azizim, men homiladorman!
Kun. Soat 10:30:
— Ismini nima qoʻyamiz?
Peshin. Soat 13:30:
— Qaysi institutga oʻqishga kiradi, adasi?
"Mehribon buvijonim! Sizni koʻrgani borish uchun ruxsat soʻradim. Lekin berishmadi. Uyda biror arzirli sabab boʻlmasa, bizlarga uyga ruxsat bermas ekan.
Shu sabab, konvertga qoʻshib, posыlka joʻnatyapman. Posыlka ichida granata bor. Shu granatani simini tortsangiz, men uyga borib-kelardim".
— Ha, 85 kilogramm edim. Mana hozir 70 kilogramman.
— Parhez qildingmi?
— Yoʻq. Hammasiga erim sababchi. Erimni boshqa ayol bilan uchrashib yurganini sezib qoldim. Alamimdan ozib ketyabman.
— Ajrashib ketmaysanmi?!
— Ajrashaman. Yana 15 kilogramm ozay, albatta ajrashaman.
— Salom, men Sherzodman. Men ham alkogolikman. Men asosan viski ichaman.
— Salom, men Hamid bo‘laman. Men barmenman. Buyurtmani qabul qildim.
Boshliq:
— Xo‘sh, mana komissiyadan yaxshi o‘tibsan. Qani ayt-chi, Kumushga kim zahar berib o‘ldirgan?
— Bilmayman o‘rtoq boshliq.
— Nyutonni boshiga tepadan nima tushgan?
— Uni ham bilmayman...
— Senga bir hafta muhlat. Aniqlab kelasan, - debdi.
Yigit uyiga kelsa, adasi so‘rabdi:
— Ha o‘g‘lim, ishga olishdimi? - desa, o‘g‘li:
— Ha ada olishdi. Birinchi ish kunimni o‘zidayoq ikkita jinoiy ish ham berishdi, - dermish.