Афандининг хотини жангари чиқиб қолди. У арзимаган нарсага идиш-товоқларни синдирар, Афандининг юзига чанг солар, яна дод деб, қўшниларни йиғар эди. Афанди уйига келишга юраги бетламай, кечгача кўчада санқиб юрди, кеч бўлганда уйга келса, устидаги тўнини ечмай туриб, хотини жанжал бошлади:
— Онам туғмай ўлсин, сизга тегиб ҳеч ҳаловат кўрмадим! Одамларнинг эри ҳар кўчага чиққанда ҳеч бўлмаса мози кўтариб келади, сиз бўлсангиз сўппайиб кириб келасиз!
— Ҳмм... шуни айтинг, тақдир экан-да!
— Қаноатли хотинни топиб олиб қадрига етмайсиз. Мендан бошқа хотин бўлганда никоҳ кечаси сиз билан жанжал бошлар эди.
— Офарин,— деди Афанди. — Ўртамизда тинч ўтган кун ўша кун эди!