Ҳаёли паришон одам қўлига кўзгу олдида, тикилиб туриб, шеригига деди:
— Қара, негадир манави башара таниш кўриняпти.
— Қани бер-чи!
Иккинчиси ҳам кўзгуга тикилиб турибди-да:
— Э аҳмоқ, ахир, бу менман-ку! – деган экан.