Бир қари одам касал бўлиб ётиб қолди. Ёнига ўғлини чақириб, васият қила бошлади:
— Болаларим, жон бор ерда қазо бор. Шунинг учун ҳозирдан айтиб қўяй, одамлардан оласи-берасиларим бор. Мен айтиб тураман, сен ёзиб ол.
— Хўп, дада, айтаверинг! Қани, олдин кимлардан ола-силарингиз бор, шуни айтинг!
— Ёз, Эшматда юз сўм, Тошматда юз сўм, Исавойда икки юз сўм, Мусавойда икки юз сўм...
— Ҳа, дадажон, айтаверинг, тағин кимларда бор? Дадаси яна уч-тўрт одамнинг номини айтди. Оласи-ларнинг жами минг сўмча бор эди.
— Болам, энди қоғознинг нариги тарафини ағдар. Кимларга берасиларим бор, шуни ёз.
— Қани, айтинг-чи.
— Исматхўжа акага минг сўм, Рустамхўжа акага минг сўм, Эшон акага икки минг сўм, Мулла Умарбойга...
— Э тўхтанг, тўхтанг, дада, энди айний бошладингиз,— деб, ўғли унинг бошини ушлаб кўрди,— бу гаплар иситманинг ҳароратига ўхшайди. Ёта қолинг дада...