Афанди замоннинг зайли билан бошқа бир шаҳарга бориб қолди. У бозорни томоша қилиб юрган эди, ҳолвапурушнинг дўконида турган ҳар хил ҳолваларга кўзи тушиб қолди. Афандининг оғзидан суви келди-да, ҳолвалардан олиб, еяверди.
Буни кўрган ҳолвапуруш қўлига калтак олиб, уни савалай бошлади.
Афанди таёқнинг зарбини писанд қилмасдан, ҳолвани тўйгунча еди, кейин:
— Бу шаҳар хўп ажиб шаҳар экану, ҳолвапурушлари одамни уриб ҳолва едиргани ёмон экан, - деб кета берди.