— Agar sen erkak bo‘lsang, nima qilarding?
Xotini:
— O‘ziz-chi? – debdi.
— Iye otaxon, sevgan qizingiz bo‘lganmidi? – deb so‘rabdi vrach.
Otaxon:
— Yo‘g‘-ye bolam! Portugaliyaga urushga borganimda “Portugaliya” deb yozdirib olgandim. Nechi yil o‘tdi. Yozuvni yarmi o‘chib, “galiya”si qoldi, - dermish.
— Bitta dushmanni "tinchitib", shaxsiy biror buyumini olib kelsangiz, har biriga 1 milliondan beraman.
Samolyot to‘xtabdi. Bir soatga bormasdan, soldatlar bir xalta buyumlar ko‘tarib kelishibdi.
Shunda haligi mayor:
— Bu nima qilganingiz axir biz o‘zimizni shaharga zapravkaga qo‘nib o‘tgan edik-ku! - degan ekan.
— Nega unaqa deyapsan?
— Eringni aytaman-da... Seni hecham urishmaydi, jahl qilmaydi,...
— Axir u to‘rtinchi martta uylanishi...
— Nima bo‘pti?
— Avvalgi xotinlari bilan urushib, janjallashib bo‘lgan...
— Azizim, agar men mabodo sizni tashlab ketsam, ko‘z-yosh to‘kmaysizmi?
Eri o‘ylani-i-i-ib turib:
— Ko‘z-yosh deysanmi? Har-har zamonda yig‘lab tursam kerak...
Xotini arazlab:
— Nega endi har-har zamonda? Har doim emas?
Eri:
— Ovqatga piyozni har doim ham to‘g‘rayvermasam kerak...!?
— Ha! Faqat jinnixonaga!
— Siz soatiga 120 km tezlikda kelyapsiz. Aslida 60 km/s da yurish kerak.
Haydovchi:
— Axir biz ikki kishimiz-ku, - degan ekan.
— Do‘stim endi nima qilamiz? Qo‘l qovushtirib o‘tirish jonga tegdi!
— Unday bo‘lsa oyoqni uzatib yotamiz!
— Hozirgi zamonda halol bo‘lib yashash qiyin...!
— Senga bu gapni nima aloqasi bor?!