— Nima san mani, zahar ichib o‘lishimni xohlaysanmi?
Shunda bittasi cho‘ntagini kovlab-kovlab, bir kichkina chesnok donasini topibdi. "Mana zakuska ichib, hidlab qo‘yamiz", deb o‘zi birinchi ichib hidlab chesnokni ikkinchi sherigiga beribdi. U esa aroq ichibdi-da, chesnokni yeb qo‘yibdi.
Shunda uchinchi sherigi unga qarab:
— Nima san ahmoq, faqat ovqat yegani kelganmisan? - dermish.
— Nima ayb qilganding?
— Qayerdan bilay, 6 oydan beri ishga bormagan bo‘lsam...
— Qanaqa mast! Men ovsinim bilan ozgina ozginadan ichdik xolos! Buni ustiga oshxonadagi idishlarni ham yuvib qo‘yganman.
— Ha, o‘simlik yog‘i bilan!
— Mushukni iziga qaytarish osonroq.
— Tushunaman, tushunaman. Man onamnikiga emas, bolta obkelishga ketyapman.
— Oyi, men kecha telefon topib oldim.
— Qani u?
— Tashlavordim.
— Nimaga?
— Uni qech qanaqa knopkalari yo‘q, buni ustiga orqasida yarmi tishlangan olma rasmi yopishtirib qo‘yilgan ekan.
Uchrashuvga chiqqanida yigit qizga:
— Beruniy kim? - debdi
Qiz indamabdi.
— Farobiy kim?
Qiz yana jim.
— Qodiriy kim?
Yana jim.
— Alisher Navoi kim?
Qiz:
— Bo‘ldi yetar, hech birini tanimayman. Anavi Alisher, o‘zicha gap chiqargan, hech ham u bilan yurmaganman, - dermish
— Bolajonim, yo‘talganingda, og‘zingga qo‘lingni tutib tur, ho‘pmi?
Nabira:
— Qo‘rqmang, buvijon, mening tishlarim siznikiga o‘xshab chiqib ketmaydi.