— Nega boqqa kirding?!
Afandi undan balandroq keldi:
— Bo‘lmasa nega xotiningga kavush olib bermading?
— Iye, ali desa, bali deydi-ya, bu odam. Xotinimning kavushi bilan sening nima ishing bor?
— Qiziq odam ekansan, gapni kavlasang, gap chiqadi, o‘g‘irliqqa kirdim deymi bo‘lmasa!..
— Pivo bering.
— Ikki ming so‘m to‘lang.
— Nega, hamisha ming so‘mdan olardim-ku?
— Bugundan yangi qoida chiqdi, ming so‘mni futbolni rivojlantirish fondiga o‘tkazamiz.
Xaridor pulni uzatdi. Sotuvchi ming so‘mni olib, ming so‘mni qaytarib berdi.
— Pivo yo‘q.
O‘ttiz sekundda ko‘tariladigan narsa nima? Agar shu savolga kim to‘g‘ri javob bersa yillik, choraklik bahosini besh qo‘yaman debdi.
Shunda bir qiz o‘rnidan turib:
— Iye, domla uyalmiysizmi, deb xonadan chiqib ketibdi.
Ikkinchisi:
— Domla tayiniz qolmabdi, deb u ham chiqib ketibdi,
Uchinchi bir qiz o‘rnidan turib:
— Domla buni javobi qon bosimi bo‘lsa kerak debdi, domla balli to‘g‘ri javob berdiz bahoingiz besh.
Chiqib ketgan ikkala qizga aytib qo‘ying, ular o‘ylagan narsa emas, debdi.
— Bo‘lganman.
— Gavayi orollarida-chi?
— Bo‘lganman.
— O‘zingizni qay birida yaxshi his qilgansiz?
— Bilmasam... Hammasi bir go‘r. Ikkovida ham xotinim yonimda edi.
— Yigitni ko‘rdingizmi, qizni naqadar sevar ekan. Siz ham shunday seva olasizmi?
— Ha, qiz chiroyli ekan, sevsa arziydi.
— Afandi, bu tanga o‘tmaydi, butunini bering,— dedi.
— Tanganing butunini boshimning tepasiga soch chiqqanida olasiz,—- dedi Afandi.
— Yeb-ichib yotish yetar endi, sen ham yurishga tayyorlan, Davrimiz — qilich, kamon, o‘qlar asri, gap-so‘zniki emas. Bu yurishda men bilan birga bo‘lasan!
Afandi yurishdan qoldirishini so‘rab qancha yalinmasin natija chiqmadi. Oxiri u nochor bir kamonni yelkasiga ilib, eshagiga minib poshshoning huzuriga yetib keldi. Bu ahvoldan ajablangan poshsho kulib undan so‘radi:
— Afandi, bu nima qiliq? Nahotki, ot topolmay eshak minib kelgan bo‘lsang?
— Iloji bo‘lmadi, shohim, eshagim yalinib: «Poshshoning sendan ajralgusi kelmasa, men ham sendan ajrala olmayman, sen qayerda bo‘lsang, birga borishim kerak», - deb turib oldi.
Afandining tixirligini ko‘rgan poshsho atrofdagilarga ham ta’sir qilish maqsadida:
— Yaxshi kamon olibsanu o‘qing ko‘rinmaydi.
— Uq menda yo‘q.
— Dushmanni nima bilan otasan?
— Bizga otgan o‘qlarini terib olib, o‘zlariga otaman,
— Ahmoq ekansan, agar dushman bizga qarshi sira ham otmasachi?
— Agar dushman bizga qarshi otmasa, juda yaxshi, unda urush bo‘lmaydi! Menga o‘qning nima keragi bor,— javob berdi Afandi.
— Jonim mendan xafa bo‘lmang, meni unuting. Biza birga bo‘lolmasakanmiz, yana meni deb o‘zizni u-bu narsa qilib qo‘ymang. Sizda meni 1-ta rasmim boriydi, o‘shani yirtib tashlang, xayr...
1 haftadan keyin qizga konvert kelibdi, konvertni ochib qarasa, 1 ta xat bilan 50 tacha har hil qizlarni rasmi kelibdi, xatda shu so‘zlar yozilgandi:
— Uzr, jonim seni eslolmadim, shu rasmlarni orasida rasming bo‘lsa o‘zing yertib tashla
— Darvozamiz oldida turgan oppoq «Lacetti»ni ko‘rdingmi?
— Ha.
— Huddi shunaqa rang futbolka!