Qadim zamonda usta mergan yashagan ekan. Bir chaqirimdan ham tangani nishonga behato olarkan. Bir kuni podshoh musobaqa uyushtiribdi. G‘olib chiqqanga bir qop oltin va’da beribdi. Ammo bu safar podshoh tangani qo‘lida ushlab turarkan. Nishonga tekkiza olmasa, kamon o‘qi podshohga tegishi va shu ishtirokchining boshi tanasidan judo bo‘lishi aniq. Usta mergan kamondan o‘q uzibdi. Qo‘llari qaltirab ketib, kamon podshohga borib tegibdi va podshoh halok bo‘libdi. Mergan jonidan umidini uzib tursa, podshohning voris o‘g‘li kelib:
— E qoyil, mana sizga ikki qop oltin, - degan ekan.
— Yoshingiz nechida?
— Hamisha yoshman. Go‘zal va sohibjamolman. Uyalmaysizmi ayol kishidan yoshini so‘ragani?!
— Xaddingizdan oshmang ayblanuvchi! Savollarimga to‘g‘ri javob bering. Siz sud zalidasiz axir...
— Kuf-suf!
— Murod, kuf-suf yordam bermaydi, bu bolani kallasini chaqib qo‘yding-ku, tez yordam chaqir..
Xotin erining qo‘l telefoniga qo‘ng‘iroq qilyapti, trubkani ko‘targan er:
— Xotinjon, senga keyinroq o‘zim telefon qilaman. Hozir so‘kinishning sira ham ilojisi yo‘q!
— O‘g‘illik bo‘ldim!
— Tabriklayman! Ismini tanladiylami?
— Xotinim tanlasin. Familiyasi va otasini ismini tanlab berganim kifoya.
— Xotin, tayyormisan? Buncha imillaysan? Mehmonga kechikayapmiz axir!
— Juda besabrsizda! Bir soatdan beri ikki daqiqada tayyor bo‘laman, deb qulog‘ingizga tanbur chalayapmanmi?
— Oyijon, oyijon men hamma ovqatni yeb bo‘ldim. Mana qarang!
— O‘g‘lim, axir 30ga kirding-ku. Qachon uyga non ko‘tarib kelasan-a?
Shahar hokimi ovqatdan boshqa narsani sira o‘ylamas edi. Bir kuni u shaharning ko‘zga ko‘ringan odamlarini chaqirib, ulardan bilgan ovqatlarining nomini yozib berishini talab qildi.
Ular orasida Afandi ham bor edi. U hokimdan ertalabgacha muhlat olib ketdida, nonushtada kelib hokimga arz qildi:
— Asal bilan sarimsoq piyoz qo‘shib qovurilsa, ajoyib ovqat bo‘ladi.
Hokim darhol oshpaziga o‘shanday ovqat tayyorlashni buyurdi.
Ovqat keltirilgach hokim bir qoshiq yedi-da, Afandiga qarab qichqirdi:
— O‘zing topgan ovqatingni o‘zing ye, ahmoq! Afandi noiloj yeya boshlagan edi, hokim so‘radi:
— Qalay, ajoyib lazzatli ovqat ekanmi?!
— Taqsir, men buni faqat o‘ylab ko‘rgan edim, xolos. Biror marta bunday ovqat qilib yegan emasman. Endi bilsam, xayol haqiqatga to‘g‘ri kelmas ekan,— javob berdi Afandi.
— Dugonam xasrat qilyapti:
— Ko‘ylak sotib olgani borgandim, sig‘madi.
— Xafa bo‘lganimdan tort sotib oldim...
— Sig‘ib ketdi, tushmagur!!!
— Allo, bu pojarniymi? Tez yetib keling, bu yerda janjal bo‘lyapti!
— Nega bizga qilyapsiz, militsiyaga xabar bering!
— Militsiyalar bilan doktorlar urishishyapti! Kimga xabar berish kerak, axir?!