— E qoyil, mana sizga ikki qop oltin, - degan ekan.
— Hamisha yoshman. Go‘zal va sohibjamolman. Uyalmaysizmi ayol kishidan yoshini so‘ragani?!
— Xaddingizdan oshmang ayblanuvchi! Savollarimga to‘g‘ri javob bering. Siz sud zalidasiz axir...
— Murod, kuf-suf yordam bermaydi, bu bolani kallasini chaqib qo‘yding-ku, tez yordam chaqir..
— Xotinjon, senga keyinroq o‘zim telefon qilaman. Hozir so‘kinishning sira ham ilojisi yo‘q!
— Tabriklayman! Ismini tanladiylami?
— Xotinim tanlasin. Familiyasi va otasini ismini tanlab berganim kifoya.
— Juda besabrsizda! Bir soatdan beri ikki daqiqada tayyor bo‘laman, deb qulog‘ingizga tanbur chalayapmanmi?
— O‘g‘lim, axir 30ga kirding-ku. Qachon uyga non ko‘tarib kelasan-a?
Ular orasida Afandi ham bor edi. U hokimdan ertalabgacha muhlat olib ketdida, nonushtada kelib hokimga arz qildi:
— Asal bilan sarimsoq piyoz qo‘shib qovurilsa, ajoyib ovqat bo‘ladi.
Hokim darhol oshpaziga o‘shanday ovqat tayyorlashni buyurdi.
Ovqat keltirilgach hokim bir qoshiq yedi-da, Afandiga qarab qichqirdi:
— O‘zing topgan ovqatingni o‘zing ye, ahmoq! Afandi noiloj yeya boshlagan edi, hokim so‘radi:
— Qalay, ajoyib lazzatli ovqat ekanmi?!
— Taqsir, men buni faqat o‘ylab ko‘rgan edim, xolos. Biror marta bunday ovqat qilib yegan emasman. Endi bilsam, xayol haqiqatga to‘g‘ri kelmas ekan,— javob berdi Afandi.
— Ko‘ylak sotib olgani borgandim, sig‘madi.
— Xafa bo‘lganimdan tort sotib oldim...
— Sig‘ib ketdi, tushmagur!!!
— Nega bizga qilyapsiz, militsiyaga xabar bering!
— Militsiyalar bilan doktorlar urishishyapti! Kimga xabar berish kerak, axir?!