Qora-yumor haqida latifalar

Kutubxonada:
— O‘z joniga qasd qilish to‘g‘risidagi kitoblar qayerda?
— Chapdagi uchinchi javonda.
— Axir u yer bo‘m-bo‘shku?
— Bu joydan kitob olganlarning birortasi ham qaytarishmaydi-da.
Bir qiz vrach yoniga kelib:
— Doktor, go‘zallik ham bir dard emish. Shu rostmi?
Vrach:
— Xotirjam bo‘lavering. Siz soppa-sog‘siz!
Quloqlari kar bo‘lgan xirurg narkozdan umuman foydalanmas ekan.
Ikki dugona suhbatidan.
— Erimning omadi yurishgani-yurishgan. Kechagina hayotini sug‘urta qildirgan edi. Bugun boshiga g‘isht tushib kasalxonada behush yotibdi...
Xotin eriga:
— Adajonisi, esizdami ko‘cha boshidagi chinor, o‘sha chinor tagida tanishib bir-birimizga ko‘ngil qo‘ygandik, mana turmush ham qurdik.
— Esizdami o‘zi a?
Er:
— Ha, esimda. Nimaga uni eslab qolding?
Xotin:
— O‘sha chinorni yashin urib, yonib ketibdi.
Er:
— Unga bu ham kam...
Og‘ir bemor:
— Doktor, yana qancha yashayman? - deb so‘rabdi.
Doktor:
— Havotir olmang! Uzoq yillar yashaysiz, yaqinlaringiz xotirasida.
Qish, izg‘irin sovuq ekan. Ko‘chada ikkita eshak ketayotsa, yonidan kalta yubka kiygan bir qiz o‘tib ketibdi.
Shunda birinchi eshshak ikkinchisiga qarab:
— Qara, bizdan ham terisi qalin jonivorlar bor ekan-a? - dermish.
O‘n yoshli bola otasidan so‘rabdi:
— Ada, nega bu kolbasani nomi "Doktorskiy"? Nima, uni faqat doktorlar yeydimi?
Otasi:
— Yo‘q o‘g‘lim! Bu kolbasani yeb bo‘lgach, to‘g‘ri doktorga boraverish kerakligini bildiradi...
Ikki ovchi o‘rmondan chiqib kelayotishsa, ulardan bittasi to‘satdan yiqilib tushibdi. U nafas olmayotgan, ko‘zlari esa bir nuqtaga qaragancha qotib qolganmish. Ikkinchi ovchi darhol “tez yordam”ga qo‘ng‘iroq qilibdi. Hayajonlangan ovchi go‘shakni tutganicha qichqiribdi:
— Do‘stim o‘lib qoldi! Nima qilay?
Narigi tarafda operator javob beribdi:
— O‘zingizni bosing! Sizga yordam beramiz! Avval ayting-chi, do‘stingiz rostdan ham o‘lib bo‘ldimi?
Bir necha soniya jimlikdan so‘ng ov miltig‘ining gumburlagan ovozi eshitilibdi. So‘ng ovchi operatorga:
— O‘lganligi aniq. Tekshirdim. Xo‘sh, endi nima qilay?
Bir joyda ishlaydigan ikkita odam aroq butilkalarini ketma-ket bo‘shatib, rossa kayflari oshib suhbatlari qizib ketibdi va ichidagi sirlarini oshkor qilishga tushibdilar:
— Iye, senmiding? Bilmagan ekanman!
— O‘tgan yili ta’tilga chiqib, sanatoriyga sen olaman degan yo‘llanmani men ilib ketdim.
— Iye, shunaqami, kim ilib ketdi degan edim-a!?
— Shunaqa ishlar...! Seni 3-4 marta dog‘da qoldirganman! Oxirgi olgan xayfsaningga ham men sababchi!
— Bo‘lmasam sen ham eshit! Esingdami 2 yil oldin o‘g‘illik bo‘lgan eding. Shuni sababchisi menman! Ko‘rdingmi, men ham qarab turganim yo‘q javobini qaytardim!