Uddaburonlar haqida latifalar
— Umuman olganda men ham ochman...?
— Unda 100 ming ber, seni ovqatlanishga taklif qilaman.
— Akasi daraxtdan tushib, ukasiga
— Ko‘rdingmi, men bilan yursang olma yeysan, - dermish.
— Ha, rost. Singlim meni kassirimga turmushga chiqdi.
— Nega axir?! Sen kassir yigitni "qo‘li egri" deb yoqtirmas eding-ku?
— Tinchlan! Endi u ishxonadan o‘g‘rilagan hamma pullar singlimni qo‘liga kelib tushadi.
Agar meni yoqtirsang, menga kulib turgan (odamcha) smaylik yubor!
Agar menga yoqishni istasang, menga yurakcha rasmini yubor!
Agar meni sevsang, hisobimga pul tashlab yubor!
— Yalang‘och, qasrning tomiga chiqib, tong otguncha tursangiz ikki yuz tanga mukofot beraman!
Afandi shartga rozi bo‘lib, shom vaqtida kiyimlarini yechdi-da qasr tomiga chiqib ketdi. Sovuqda qotib qolmaslik uchun u o‘zi bilan katta bir toshni olib chiqib, tong otguncha toshni u yoqdan-bu yoqqa yumalatib chiqdi.
Podsho va a’yonlar Afandini sovuqda qotib o‘lgan deb o‘ylagan edilar, Afandi esa, ertalab tomdan sog‘-salomat tushib podshoga ta’zim qildi hamda va’da qilingan tangalarning berilishini talab qildi. podsho so‘radi:
— Mulla Nasriddin, kechasi ko‘zingizga o‘t ko‘rinmadimi?
— Tog‘ning tepasida yiltillagan o‘t ko‘rindi,— dedi Afandi.
— Shartni buzibsiz, o‘sha o‘tga isingansiz, shuning uchun sizga tanga berilmaydi!—dedi-da, podsho Afandini haydab chiqardi. Yozda podsho vaziri bilan ovdan qaytishda nihoyatda chanqab, choy ichish uchun Afandining xovlisiga kelishdi. Afandi ular oldiga talqon qo‘ydi va dasturxonga qistay boshladi.
— Tashnalikdan o‘lar holatga keldik, choy qaynatib chiqing,— buyurdi podsho. Afandi «xo‘p bo‘ladi» dedi-da, uyiga kirib ketib, qaytib chiqmadi.
Podsho Afandining orqasidan kirib qarasa, u qumg‘onni uzun yog‘ochga ilib qo‘yib tagidan o‘t yoqmoqda. podsho hayron bo‘lib so‘radi:
— Yog‘och uchida turgan qumg‘on ham yerdan o‘t yoqqanda qaynaydimi?
Afandi beparvo javob berdi:
— Qasr tomida turib, tog‘dagi olovga isinsa bo‘lar ekan-ku, yerdan yoqilgan o‘tga yog‘och uchidagi qumg‘on qaynamas ekanmi?!
— Sizga qozidan xat,— deb qog‘ozni beribdi. To‘y egasi quvonib, xatni olib, Afandini to‘yxonaga kirgizib to‘rga o‘tkazibdi. Afandi esa vaqtdan foydalanib, dasturxondagi nozi-ne’matlarni bir boshdan yeya boshlabdi.
To‘y egasi qog‘ozni ochib qarasa, bo‘m-bo‘sh.
— Qog‘ozda hech narsa yozilmagan-ku! - debdi afandining yoniga borib.
— Ishlari zarur bo‘lgani uchun qog‘ozga xat yozishga qo‘llari tegmadi,— dermish Afandi.
— Sen ablahsan, sen ablahsan, - deyaveribdi.
Jahli chiqqan boshliq ishchisiga qarab:
— Agar mana shu to‘tingni qovurib kelsang, senga istaganingcha pul beraman, - debdi.
Ishchisi to‘tini olib, oshxonaga chiqibdi. To‘tiga rahmi kelib, muzlatgichdan tovuq go‘shtini olibdi-yu, qovuribdi. To‘tini esa oshxonada stol ostiga yashirib qo‘yibdi.
Tovuq go‘shtini to‘tiniki deb o‘ylab, paqqos tushirgan boshliq endi eshikdan chiqib ketayotsa, ishchisi:
— Xo‘jayin, pullarni bermaysizmi? - desa, boshliq:
— Qanaqa pul? Nima deyapsan?! - deb o‘dag‘aylay boshlabdi. Shu payt oshxonadan:
— Aytmadimmi, sen ablahsan deb! - dermish to‘ti.
— Men esa seni ehson oshingga albatta boraman!
— Qanday qilib yosh qizni senga turmushga chiqishga ko‘ndirding?
— Buni yo‘li oson. Men uni aldadim.
— Nima deb aldading?
— Men unga yoshim 90 da deb aytdim.