— Qani ular?
— Urib keldim. O‘zi nimadan qochishdi?
— Nimadan qochishganini bilmadim-u, lekin anavi jigarrang, katta sherigi ham bor ekan. Kaltakka chidar ekan, zo‘rg‘a yiqitdim, - dermish.
— Nima bo‘ldi? Nega xomush o‘tiribsan?
— Sevgan yigitim menga “Biz boshqa uchrasha olmaymiz. Seni boshqa sevmayman!” deb yozilgan sms yubordi.
— Voy dugonajoy... Yomon bo‘pti-ku...
— Bunga emas, ikkinchi sms iga xafaman!
— Yana nima deb yozibdi?
— Ikkinchi smsda “Uzr, senga emas edi. Adashib yuboribman” desa bo‘ladimi!?
— Labbay, eshitaman.
— Allo, kim bu?
— Kim kerak sizga?
— O‘zi kim bu?
— Uzr, kimni chaqiray?
— Kim bu deb so‘rayapman...
— Qo‘ng‘iroq qilgan siz-ku! Kimni chaqiray?
— Esh-sh-sh-shak!
— Uzr, bu yerda qarindoshlaringiz yashamaydi. Adashib tushdingiz, xayr!
— Ha, hamma gap shunda-da! Ular meni semirishimni kutishyapti!
— Hoy to‘xta! Kimsan? Qayoqdan chiqding? – debdi.
O‘g‘ri:
— Menmi? Kiyim yeydigan kuyaman. Shkafdan chiqdim, - debdi.
Uy egasi:
— Shubani qayoqqa olib ketyapsan? – desa, o‘g‘ri:
— Uyda yeyman, - deb javob bergan ekan.
— Yo‘l haqi uchun qani?!
Mast odam birdan xursand bo‘lib:
— Ana! Topdim! Yo‘l haqi uchun, mana oldik! – deb qadahdagi aroqni ichib yuboribdi.
Shunda arslon hamma hayvonlarni bir joyga yig‘ib shunday debdi:
— Eng qo‘rqoq, eng kichkina hayvondan yeyishni boshlayman! O‘zing bilib o‘rtaga chiqaver!
Bir payt quyon o‘rtaga sakrab chiqib:
— Nega arslon akamni kutishga majbur qilasanlar?! O‘zlaring bilib, tezroq chiqmaysanlarmi?! – dermish.