— Qaranglar, kimdir hushidan ketdi!
— Yugur go‘ja olib kel! Tezroq! Qutqaramiz!
— Kabobdan chiqayotgan tutunni hidlaganing uchun pul to‘la! – desa, uddaburon afandi cho‘ntagidan tangalarini chiqaribdi-da, “jaranglatib-jaranglatib” yana cho‘ntagiga solib yo‘lida ketavergan ekan.
— To‘xta! Pullaringni chiqar! – deb pichoq tirabdi.
Haligi kishi o‘girilib:
— Pulim yo‘q. Chunki hozirgina hamma pulimni sarflab, mana bu to‘pponchani sotib oldim, - degan ekan.
— Sen rus tilini bilasanmi? – so‘rabdi do‘sti.
— Yo‘q, - debdi sherigi.
— Mayli, hozir shoshmay tur! – deb, sotuvchini yoniga boribdi-da, tuxumni ko‘rsatib “Mama gde?” – debdi do‘sti.
— Agar sen erkak bo‘lsang, nima qilarding?
Xotini:
— O‘ziz-chi? – debdi.
— Kim musiqani yoqtiradi?
Uchta askar “Men” deb oldinga chiqibdi.
Komandir:
— Yaxshi, unaqada sizlar mana bu fortopianoni 4-qavatga olib chiqib berasizlar, - debdi.
— Tamom, sen bilan ajrashaman! Menga xiyonat qilding!
— Nega menga baqirasiz? Sizga xiyonat qilmadim! Kecha e’tiboringiz uchun dugonam Adolatnikida tunaganman, tuzukmi!?
— Yolg‘on gapirma, ojiza! Adolatnikida kecha men tunadim, seni u yerda ko‘rganim yo‘q!
— Mana siz ayol kishi. Qanday qilib bunchalik futbol ishqoboziga aylangansiz?
Onaxon ko‘p o‘ylamay, javob beribdi:
— Bolam, men aslida futbolga umuman qiziqmasdim. Shu, turmushga chiqqanimdan keyin bobong har kuni kechqurun futbolni ko‘rishga majburlardi. Men o‘yinni ko‘rib, kim gol urdi, kim kartochka oldi, hamma tafsilotlarni yozib olardim. Ertalab bobongiz men yozganlarni o‘qib olardilar.
— Ie, nega bunaqa qilardilar?
— Choyxonaga borganlarida o‘rtoqlariga gap bermay, vaysash uchun-da...
— Onaxon, yaxshi-yam choyxonadagi muhokamaga sizni olib bormas ekanlar. Bo‘lmasa hozir boshqa chol bilan yashayotgan bo‘larmidingiz...?!